VI Twoja marionetka

“Żeby choć jeden dotyk, jeden szept!

Biją o taflę dłonie, jak mam przejść?” 

~ Bracia

Patrzysz na mnie, a ja tak bardzo zastanawiam się o czym myślisz, że nie jestem w stanie wziąć głębszego, niż szybki wdech, oddechu. Zachłyśnięta oczekiwaniem siedzę przed tobą i napawam umysł twoim widokiem, ponieważ nadal nigdy nie wiem, jak szybko znów przyjdzie ci odejść. Chcę mieć cię trochę na zapas, tak osobiście, tak tylko dla siebie. Tak, żebym zawsze, spoglądając w lustro, mogła się przyznać, że próbowałam; że naprawdę ze wszystkich sił próbowałam.

- Zejdź na ziemię, Haruno.

Stoisz na przeciwko, nie zaszczycasz mnie nawet ochłapem zainteresowania. Może raz na jakiś czas, twoje spojrzenie prześlizgnie się po mojej sylwetce, ale to wszystko na co cię stać. To zdecydowanie mniej, niż ja jestem w stanie zaoferować tobie. A potrafiłabym dać ci tak wiele! Gdybyś tylko chciał… lecz ty gardzisz. Mną, nami. Czasami mam wrażenie, że sobą również.

Wpatruję się w twoją twarz, szukając odpowiedzi. Pytania mnożą się w mojej głowie, ale żadne z nich nie zostaje wypowiedziane. Nie muszę tego robić. Dobrze wiesz, o co chcę zapytać, w czym upewnić, a czym rozczarować. Nie wiem, na co czekasz. Wymierzyłeś mi już największą z możliwych kar. Czego jeszcze ode mnie chcesz? Czemu tak bardzo chcę patrzeć, jak się pogrążam?

W głębi duszy wiem, ale za bardzo boję się do tego przyznać. Kostki domina nie mogą znów runąć, opluć mnie tą okropną świadomością. Gdyby tak się stało, przeistoczyłaby się ona w moją towarzyszkę. Widziałybyśmy się każdego kolejnego ranka, każdej kolejnej nocy. Każdego kolejnego zawsze. Świadomość odrzucenia za bardzo boli. Dlatego wolę się oszukiwać, że tylko grasz tego, kim naprawdę jesteś. I tak łudzę się nadziejami, bo nie dopuszczam do siebie, jak w twoim wydaniu wyglądała autentyczna wizja nas dwoje.

Przecież to prawda zabija, kłamstwo tylko rani, więc co, jeśli tej wizji w ogóle nie ma? Nigdy nie było?

Kochanie cię przez pryzmat nienawiści nie jest łatwą sztuką. Szkolę się dzień w dzień, aby choć przez chwilę dotrzymać ci kroku. Staram się. Nie widzisz? Nieustannie dążę do tego momentu, kiedy w końcu uznasz, że jestem godna, że na ciebie zasługuję. I wbrew temu co mówisz, nie upadnę. Już upadłam, jestem na samym dnie, od lat bezczynnie lustrując swoją postać pod tak wieloma kątami, że nie byłbyś w stanie ich zliczyć, wciąż wyczekując momentu, aż w końcu wyciągniesz do mnie rękę. Ujmę ją od razu, nie martw się. Pomogę ci we wszystkim. Dobrze wiesz, ile jestem w stanie dla ciebie poświęcić. Ale na co ci moja ofiara? Przecież nie da zbawić się człowieka, który nie chce być zbawiony.

- Wstań.

Wstaję.

- I odejdź.

Odchodzę

Tak, jak sobie zażyczyłeś. Kiedy się odwracam, rzucasz mi pogardliwe spojrzenie, a ja tylko staram się ubrać je w uczucia, w jakich chciałabym je widzieć. Opcji jest niezliczenie wiele. To tylko tobie nie pasuje żadna.

Ale robię to, co mi każesz. Opuszczam twój pokój.

Na chwiejnych nogach przechodzę trzynaście kroków, biorę dwadzieścia cztery oddechy i siedemnaście razy mrugam, chcąc się obudzić i znów być obok ciebie. Nawet, kiedy wybucham płaczem w toalecie, nie mogę znieść tego, że tracę cię kolejny raz, choć powinnam być na to przygotowana. Lecz ja wciąż wierzę; wierzę w nas.

Jeszcze kiedyś za mną zatęsknisz. Będziesz potrzebował mnie tak mocno, jak ja ciebie, będziesz mnie szukał, będziesz wariował! Tylko dlatego, że nie ma mnie obok. Chociaż... na to przyjdzie czas. Nie teraz, jeszcze nie teraz, bo inaczej nie odchodziłabym znów ze zdeptanym do szczętu honorem, zbierając z podłogi swoje poczucie godności, które rozrzuciłeś na cztery strony świata, karząc mi wybrać tylko jedną. I wybieram ją - cofam się z pochyloną głową, łykając gorzkie łzy, naznaczające na policzkach trasę mojego upadku. Jednak wreszcie zaciskam pięści, unoszę głowę oraz, z odrobiną tak dobrze znanego ci szaleństwa, spoglądam na majaczący w oddali cel i prę przed siebie, gotowa zrobić wszystko, aby go osiągnąć.

Nie mogę zmarnować tej szansy.

W końcu tylko ja zasłużyłam, żeby być twoją marionetką.

***

 - Milczący krzyk nigdy nie jest tak straszny, jak głośne milczenie, Kakashi.

Chyba wiedział, co miała myśli. Unaoczniła mu to. Krzyczała, ale nikt jej nie słyszał. Jej krzyk wciąż milczał, jednoznacznie unaoczniając mężczyźnie, jak bardzo wpłynęło na nią to, że zostawił ją samą pośród tłumu.  A on teraz naprawdę zrozumiał. Miał przed sobą żywy dowód na to, jak musiała czuć się Khaleshi, jak bardzo musiała go znienawidzić, kiedy on kochał ją ponad życie. Już zapomniał, jak to jest i chyba nie chciał przypomnieć. Za wiele go to kosztowało, za wiele zabierało, mało oddając w zamian.

- Wstań.

Nie wiedziała, czemu akurat to wspomnienie przebiło się przez szczelnie utkaną barierę pamięci. Dlaczego właśnie jedno z tych najbardziej przykrych, znów rozgrywało się w rzeczywistości.

- Wstań.

Wstaję.

Wstała. Wsparła się o ścianę budynku, stając w pionie. Chropowata powierzchnia pod jej palcami przyjemnie drażniła skórę, gdy się o nią opierała. Przypominała o fizycznym aspekcie istnienia, kiedy trzeba odrzucić na drugi plan użalanie się nad sobą i zacząć żyć.

- Odejdź.

Odchodzę.

Odeszła zaledwie o pół kroku.

- Chodź. - Kakashi złapał ją za rękę, a kiedy ona gwałtownie odwróciła się, spoglądając na niego z przestrachem, zauważył sińce okalające jej zielone oczy, które wciąż szkliły się od wylanych łez, jak i błyszczały jakimś dziwnym rodzajem niepewności. Tą niepewność Hatake znał aż za dobrze. - Po prostu chodź - powiedział łagodnie. Dziewczyna dopiero po chwili skinęła głową, dając się prowadzić zgodnie z jego chęcią. Przełknęła ślinę i wbiła wzrok w swoje buty, próbując wyrzucić z siebie nękający ją moment.

*** 

Jestem w jakimś mieście. Nie do końca wiem gdzie, ale powiedziałeś, że to moja ostateczna próba. Wojna dopiero co została zażegnana. Cudem wydostałam się z wioski, ale na moje szczęście Tsunade jest po mojej stronie.

Nie bardzo wiem, po co on mnie tu sprowadziłeś. Wiem, że masz jakieś chore upodobania i przeświadczenia apropo wierności, lecz nie zmienia to faktu, że już drugą godzinę krążę bez sensu po jednym placu. Mieszkańcy cisną się między sobą, ledwo jest tu miejsce,  żeby wcisnąć szpilkę. W sumie nie bardzo wiem, dlaczego chodzę w kółko, ale chodzę. Mam wrażenie, że ciągle mijają mnie ci sami ludzi, że każdy stragan wciąż oferuje tą samą ofertę, że nic nie znika z półek.

Ale to pewnie tylko taka moja, osobista, niewinna paranoja.

Coś jest tutaj totalnie nie w porządku. Dałabym się pociąć, że już dobre trzy godziny łażę tu bez konkretnej przyczyny. Tyle, że słońce na niebie figuruje ciągle w tym samym miejscu. O co chodzi?

Ludzie nie zwracają na mnie uwagi. Przez pierwszą godzinę zwalam to na przesadzanie w kwestii wzbudzania zainteresowania własną osobą, ale teraz coś definitywnie nie gra. Gubię się.

W końcu przełamuję swoją niechęć do nawiązania kontaktu i podchodzę do sklepikarki.

- Przepraszam, która jest godzina? - pytam, jednak kobieta zdaje się mnie nie zauważać.

Krzyczę, podbiegam do każdego człowieka po kolei, drę się niemiłosiernie, ale oni...

Krzyczę ciszą, ale otaczający mnie tłum głośno milczy. Nie mija kilka minut, a ja wariuję niekontrolowanie, nieopanowanie, natychmiast. Nie rozumiem tego, co dzieje się dookoła. Nie wiem, czemu czuję się tak cholernie samotna wśród tłoku. Mój amok trwa, nieprzerwanie kilka dni, mimo, że słońce wciąż pozostaje nad moją głową. Nie czuję głodu, nie czuję pragnienia, nie czuję senności. Chcę tylko z kimś porozmawiać, wiedzieć, że zostanę usłyszała, gdy tymczasem jestem jak niewidzialna niemowa. Nikt mnie nie słyszy. Tłum milczy.

W końcu i ja milknę. Myślę, że naprawdę zwariowałam, dając się wplątać w jakąś chorą grę własnego umysłu, pragnącego zemsty. W twoją grę.

Samotność ukrywa się pod płaszczem śmierci, jest jej częścią.

Kiedy wydaje mi się, że tak wygląda finał mojej marnej egzystencji, że właśnie tak zostałam ukarana, poprzez prowadzenie życia shinobi, wpadam w huragan czerni. Wszystko wiruje, jednak już nie krzyczę. Nie mam siły.

Nic nie słyszę. Wzrok mnie zawodzi. Mam wrażenie, jakby pozbawiono mnie słuchu. Widzę tylko parę oczu. To mój jedyny punkt odniesienia. Ociekają szkarłatną krwią, oba.

Niespodziewanie nikną. Pozostaję sama w pustce, lecz po chwili niknę i ja. Wtedy sądzę, że tak wygląda śmierć - jak bezbarwna, głucha i pełna samotności ciemność.

Błąd.

Jednak o tym dopiero dane będzie mi się przekonać, bo piekieł jest wiele. Wystarczy tylko trafić do tego swojego, a ja właśnie zaczynam go doświadczać, stając u jego bram na jawie.

***

- Sakura. - Ocknęła się, odwracając w stronę źródła głosu. Kakashi stał z jej plecakiem w ręku, otwierając przed nią drzwi. Dziewczyna weszła do środka, machinalnie rozglądając się po małej sypialni.

Dwa łóżka w skrajnych końcach pomieszczenia wyglądały na wygodne. Mimo tego, uwagę Haruno przykuły ściany, a mianowicie ich dziwne obicie.

- Są dźwiękoszczelne - mruknął Hatake, odstawiając bagaże na podłogę. - Po lewo jest łazienka, za kotarą aneks kuchenny. Klucz jest jeden i radzę zamykać drzwi na noc od wewnątrz. W razie alarmu bądź czegokolwiek, co byłoby niepokojące, zostaniemy powiadomieni przez radio. - Wskazał na małe urządzenie na dużym biurku.

Sakura bez słowa wzięła swoje rzeczy i ruszyła pod prysznic. Stała pod nim dobre dwadzieścia minut. Nie mogła się zrestartować, wrócić do siebie. Nie wiedziała, czemu akurat dzisiaj zareagowała tak mocno. W końcu tamta sytuacja zdarzyła się kilka lat temu, nie ostatnio. Coś jednak na tyle poruszyło w niej zapomniane struny, że tama pękła momentalnie, wylewając wszystkie lęki na Haruno, która bezbronnie tonęła w ich ogromie, dając się ściągnąć na dno. To chyba tego najbardziej się bała. Tego, że nie walczyła, że poddała się od razu.

Gdy wyszła z kabiny, zadrżała z powodu nagłej zmiany temperatury. Czym prędzej założyła dresowe spodnie i za dużą koszulkę, którą kiedyś podkradła Naruto na misji. Nie spojrzała w zaparowane lustro, bojąc się tego, co mogłaby tam zobaczyć.

Wyszła z łazienki, wchodząc do zaciemnionego pokoju. Zmrużyła oczy, chcąc dojrzeć coś prócz bezładnych plam. Dopiero po chwili jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności. Odruchowo zaczęła rozglądać się dookoła, a kiedy zobaczyła, jak Kakashi w ubraniu zasnął na łóżku, lekki uśmiech pojawił się na jej ustach. Podeszła do niego i ukucnęła obok.

Widziała jego zmęczenie już wcześniej. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że jounin po takim okresie braku regularnych treningów i misji nie będzie w zadowalającej kondycji. Wiedziała, jak wiele kosztowało go robienie dobrej miny do złej gry. Wiedziała też jak to jest - robiła to przez sporą część życia.

- Przestań. - Sakurę przeszedł dreszcz, ale dopiero po chwili zorientowała się, że Kakashi nie powiedział tego do niej. - Khaleshi, przestań! - krzyknął, a dziewczyna czmychnęła do łazienki. Natychmiast przymknęła drzwi, odkręcając kurek z wodą. Szum zakłócał wszystkie odgłosy i dawał Sakurze przewagę. Hatake najprawdopodobniej nie miał pojęcia, co widziała, bądź słyszała. Z korzyścią dla niej, oczywiście.

Khaleshi?

Wyszła z łazienki dopiero po kilku minutach. Kakashi siedział na łóżku, wpatrując się w swoje dłonie. Dziewczyna zmarszczyła brwi, ale nie odezwała się.

- Przepraszam, nie powinienem cię dziś tam zostawiać.

- To ja powinnam ci powiedzieć. - Weszła pod kołdrę, kładąc się na plecach.

Słyszała odgłosy lejącej się wody i w akompaniamencie tego dźwięku usnęła. Śnił jej się czyjś dotyk, delikatny, czuły. Na policzku, pod brodą, za uchem. Chciała spać dłużej, a szczególnie, kiedy przyśniły jej się czyjeś usta, składające pocałunek na jej czole.

 *** 

Chciałabym, żebyś teraz tu ze mną był, wiesz? Dałabym ci trochę siebie, trochę mnie. Dokładnie tyle, ile byś chciał. Bo przecież, cóż to za problem?

Kiedyś, gdy nasz chory układ dopiero wchodził w życie, przemknęła mi przez głowę pewna myśl. Była jak pojedyncza mrówka pesymizmu, przy lwim stadzie optymizmu. Przez ułamek sekundy zwątpiłam. Doszłam do wniosku, że nie dam rady, że zbierzesz mi zbyt wiele i zostawisz na bruku z marnymi kawałkami własnej siebie, które mógłbyś posklejać już tylko ty, nikt inny.

I miałam rację.

Wymagasz ode mnie tak wiele, jednocześnie żądając skrajnego minimalizmu.

A ja nadal mogę dać ci to wszystko, mimo, że jestem w stanie złapać tchu. Bo się duszę, wiesz? Tobą się duszę. Twoją obecnością, jak i jej brakiem. Twoim dotykiem, a później palącą jego potrzebą, kiedy to niemożliwe. Duszę się tym, jak przecierasz usta wierzchem dłoni, gdy jesteś zdenerwowany albo tym, jak charakterystycznie przeczesujesz włosy palcami podczas wyżywania się na mnie za całe zło tego świata.

Przyjmuję te ciosy za każdym razem, nawet jeśli fizycznie nie bolą. Nie muszą, aby ranić. Czasem myślę, że to ja jestem tym utrapieniem, cierpieniem, za które mnie winisz. To nie jest fair. Ty nie jesteś fair. Ona też nie. Dogadałeś się z nią, zawarłeś jakiś idiotyczny pakt.

Tak.

Miłość też nie jest fair.

***

- Też masz wrażenie, że coś tu nie gra? - Sakura otworzyła oczy, wybudzając się z pół snu. Coś dziwnego trzymało ja na granicy jawy, jakby jedną nogą wciąż stąpała po pokoju Sasuke, wyczekując jego powrotu. Kakashi jednak dobudził ją do końca, może niebrutalnie, ale szybko, sprowadzając ją do odpowiedniej rzeczywistości. Chyba była mu za to wdzięczna. Kolejna spędzona noc, w tej wersji towarzystwa Uchihy, nie figurowała na liście jej marzeń. Raczej koszmarów. Bo przecież niespełnione marzenia, to tak naprawdę ziszczone koszmary.

Sakura potrząsnęła głową, mówiąc kategorycznie stop filozofii z rana.

Opuścił ją i tyle, na co drążyć?

- To znaczy? - mruknęła po dłuższej chwili, spoglądając na Hatake siedzącego przy biurku. Rzuciła kątem oka na zegarek, wskazujący godzinę dziesiątą dwanaście.

Dziewczyna zmarszczyła brwi.

- Czemu nie obudziłeś mnie wcześniej? - Wstała i wyjęła z plecaka skarpetki. Z kołdrą pod pachą powędrowała do mężczyzny, patrząc przez ramię na powód jego kontemplacji.

- Potrzebujesz odpoczynku - odparł, choć wydawało jej się, że nie skierował tego de facto do niej, a w przestrzeń.

Ta wersja Kakashiego zawsze przynosiła jakieś klarowne wnioski, więc Sakura, nie chcąc mu przeszkadzać, zaparzyła dwie herbaty. Przysiadła się do niego w ciszy. Świadomie nie mąciła jego skupienia i wiedziała, że jeśli coś będzie godne uwagi, on od razu ją o tym poinformuje. Mimo tego, gdy już opatuliła się kołdrą, siedząc na krześle, spojrzała na to, co tak bardzo nurtowało jej kompana.

I nagle przestała się dziwić, dlaczego się nie odzywał.

- To ten, który nas napadł.

- Tak.

Na biurku leżały porozrzucane, wspomniane wcześniej przez Tsunade, akta zaginionych shinobi. Zdjęcie ciemnoskórego mężczyzny, którego tęczówki wręcz jarzyły się kolorem pomarańczowym znajdowało się na pierwszym planie.

- Hanriy Rokgu - mruknęła Sakura, zagryzając dolną wargę.

Przyjrzała się, tak dobrze zapamiętanej, szramie na policzku. Przeszły ją ciarki na wspomnienie wściekłości wymalowanej na tej przystojnej twarzy. Dotknęła palcem zdjęcia, zastanawiając się, co musiano mu zaoferować, aby w czasie trwania pokoju wkradł się do obcej wioski i próbował zabić Kakashiego. Żeby to zrobić, trzeba być albo odważnym albo głupim, a w tej chwili Sakura myślała jeszcze o trzeciej opcji. Mógł być do tego po prostu zmuszony.

- Anra Tsurena, Ooniki Tachi, Ivre Hong. Jest ich więcej. - Kakashi rzucił na blat teczkę, którą jeszcze chwilę temu trzymał w dłoniach. - Wszyscy nie mieli matki lub ojca. Wszyscy byli w jakiś sposób utalentowani. Zero standardów w tej kwestii. - Spojrzał znacząco na dziewczynę. - Po prostu niepełna rodzina i jakaś szczególna umiejętność - powiedział, jakby było to jakieś fenomenalne odkrycie. Całkiem możliwe, że rzeczywiście była to jakaś cholernie ważna nowość, lecz na chwilę obecną nie dawała im jakiejś satysfakcjonującej przewagi. Wciąż stali w miejscu.

- Półsieroctwo to jakiś waży czynnik? - spytała Haruno, biorąc gorący kubek w dłonie.

- Na pewno. - Zacisnął prawą pięć, wlepiając wzrok w okno. Nie wiedziała o czym myślał, jednak skupione spojrzenie i, widoczne nawet spod maski, zaciśnięte usta, wyraźnie dały jej znak, że proces myślowy Kakashiego postępował z sekundy na sekundę. Stawiała na tę dedukcję wszystko, od zawsze ufała jej w stu procentach, a teraz, przy okazji, nie miała już po prostu innego wyjścia.

Czas na efekty.

- Więc gdzie najpierw idziemy?

- Deszcz - odparł, pukając palcami o biurko. - Sakura - mruknął. Dziewczyna potrząsnęła głową, spoglądając na niego. - A co, jeśli idziemy na rzeź tak samo, jak oni wcześniej?

- Co masz na myśli? - Spojrzała na niego taksująco, chcąc za nim nadążyć.

- Kaiva to temat tabu, tak?

- Tak.

- Hayate wyruszył na zwykłą misję, ale to, że osierocono go w dzieciństwie to żadna nowość. Jeśli wiedział, po co w ogóle opuścił wioskę, to zdawał sobie sprawę, że wypowiedzenie Tsunade czarno na białym słowa klucz było idiotyzmem. Dlatego nikt niczego nie podejrzewał. Tak samo musiało być we wszystkich przypadkach.

- Kiedy zaginął pierwszy ninja? - Sakura zaczynała rozumieć jego tok myślenia. Ta teoria miała sens. Tylko, że jeśli okazałaby się prawdziwa, byli w sporym bagnie.

- 9 lipca trzy lata temu - odparł, a w jego oczach odbił się błysk, który natychmiast znalazł ujście w postaci dalszych wniosków. - 9 stycznia zaginęła moja matka, 9 lutego zginęła twoja.

- Dziewięć - szepnęła dziewczyna, zastanawiając się, czy ta cyfra miała z Kaivą coś wspólnego.

- Skupmy się na tym powiązaniu sierocym. - Wziął łyk herbaty, kiedy zapadka w mózgu kunoichi wskoczyła na pożądane miejsce.

- Powtórz.

- Zostawmy dziewiątkę w spokoju? - Uniósł pytająco brew.

- Nie to. - Machnęła ręką, nie mogąc sobie przypomnieć ostatnich słów mężczyzny, które zdawały się być dla niej tak ważne.

- Powiązanie sieroce?

- Dokładnie! - Klasnęła w dłonie, a koc zsunął się z jej ramion. - Co, jeśli wszyscy czuli się jak my?

- Mów dalej.

- Słyszeli głosy swoich zmarłych rodziców. Kręcili, nie mówili wszystkiego kage, wyruszając pod przykrywką, dzięki czemu ta potężna machina wciąż funkcjonuje. - W głowie Haruno wszystko zaczęło układać się w logiczną całość. - Jesteśmy wyjątkiem, bo Tsunade wie, co się dzieje. Gdyby inni kage mieli o tym chociaż minimalne pojęcie, powiedzieliby to na Zgromadzeniu.

- Chyba wiem, do czego dążysz. - Łypnął na nią kątem oka. Lubił patrzeć na jej zamyśloną wersję. Tak skupiona była bardziej urocza niż ta zwykła.

- Cały ten nasz proces poszukiwawczy może być zwykłą bujdą, bo i tak skończymy, jak wszyscy przed nami.

- Po pierwsze - westchnął, uśmiechając się cynicznie pod nosem. - Moja matka nie umarła, zaginęła. - Zauważył cień zażenowania na jej lekko skrzywionych ustach, ale kontynuował. - Po drugie, dlaczego sądzisz, że nawet jeśli idziemy na stracenie, to się mu poddamy? - Sakura szukała dobrej odpowiedzi, lecz nie potrafiła uformować jej w konkretne zdanie.

- Przynajmniej wiemy, że nie jesteśmy sami w tym bagnie - mruknęła w końcu, choć Kakashi nie popierał jej teorii.

- Na razie to wiemy tylko tyle, że w ciągu ostatnich trzech lat zaginęli osieroceni shinobi, a to, czy tak naprawdę mieli powiązanie z Kaivą stoi pod dużym znakiem zapytania. - Odstawił głośno kubek na blat, ale nie udało mu się wytrącić dziewczyny z głębokich rozmyślań.

- Niedługo znajdziemy potwierdzenie tych słów, zobaczysz. - Uderzyła lekko pięścią w udo, wywołując tym cichy śmiech Kakashiego. - Co? - Zwróciła się ku niemu trochę urażona, ale po chwili na jej twarzy również zagościł uśmiech.

- Nic nic.

- Dobra, czas się rozejrzeć. - Wstała i przeciągnęła się, ale Hatake pozostał w miejscu. - Co znowu?

- Gdzie ty chcesz niby iść? - Spojrzał na nią z dołu, rozmyślając nad tym, co mogło zostać stworzone w tej jej małej główce, która coraz częściej go zaskakiwała.

- Przecież mieliśmy znaleźć  tu jakieś informacje. Siedząc tu nie dowiemy się za wiele.

- Życie zaczyna się tu dopiero po zmroku - burknął, przecierając twarz dłonią. Sakurze wydawał się niewyspany. Tak naprawdę nie miała ona żadnej pewności, że jounin przespał chociaż kilka godzin.

- Zdrzemnij się, a ja się rozejrzę - rzuciła, ruszając w stronę swojego plecaka.

- A czy ty czas…

- Poradzę sobie. - Postanowiła świadomie ponownie stać się częścią tłumu, na własne życzenie skoczyć w paszczę lwa. W końcu kiedyś trzeba.

- Tylko wróć niedługo - rzucił, gdy z założonymi na piersi rękoma obserwował, jak przepakowywała plecak.

- Jestem dorosła. Wrócę, kiedy uznam, że mam na to ochotę - mruknęła i weszła do łazienki. Szybko przebrała się w krótkie, czarne spodenki oraz tego samego koloru bokserkę i kamizelkę. Spięła włosy w wysoki, koński ogon i przemyła twarz wodą.

- Nie, żebym narzekał, ale to chyba kiepski strój. - Poczuła na sobie spojrzenie mężczyzny w momencie, kiedy postawiła pierwszy krok w pokoju, jednak nie bardzo wiedziała, jak go zinterpretować. Mimo, że jego słowa nie były pochlebne, to jego wzrok wydawał się mówić co innego.

- Bo?

- Trzy czwarte kobiet w Yare to prostytutki. Reszta jest na to albo za młoda albo za stara. Praktycznie wszystkie chodzą w długich kimonach, a ty w takich ciuchach wywołasz lekką sensację - powiedział, uśmiechając się pod nosem.

- Może właśnie dlatego zwrócę uwagę odpowiednich osób? - Założyła czarne adidasy, wrzucając do buzi gumę do żucia.

- Wyglądasz jakbyś się urwała z… - Machnął ręką. - Nieważne.

- No dokończ. - Stanęła na przeciwko niego, wojowniczo opierając ręce na biodrach.

- Lepiej nie. - Znów się zaśmiał.

- Kakashi!

- Lepiej nie, bo nikt nie usłyszy twojego krzyku.

- Mam w planach krzyczeć? - Zmarszczyła brwi, gdy ten wstał, wsunął za sobą krzesełko i podszedł do niej.

- Po tym, co bym powiedział? - Kącik jego ust zadrgał. - Z pewnością. - Uniósł dłoń, wplatając ją w jej  włosy, czochrając je delikatnie, co całkowicie wybiło Sakurę z rytmu. Stanęła jak skamieniała i dopiero, gdy Hatake położył się na łóżku w celu błogiego odpoczynku, zdała sobie sprawę, że właśnie o to mu chodziło.

Miała się po prostu zamknąć.

Lekko wkurzona wyszła z pokoju, głośno zamykając za sobą drzwi. Miała ochotę na coś szalonego, co całkowicie wytrąciłoby Kakashiego z równowagi. Zdenerwował ją tym, jak szybko spowodował, że przestała się awanturować. Na siebie też się złościła - co oczywiste, jednak to przecież on był mężczyzną, to jemu należało przypisać całą winę, jak nakazywał odwieczny Kodeks Kobiet i reguła numer dwa, mówiąca, że kobieta ma zawsze rację.

Bez żadnych skrupułów Haruno zwyzywała jounina pod nosem, ale zamilkła, kiedy tylko stanęła na schodach prowadzących na ulicę. Trochę zaskoczył ją fakt, że wczorajszy tłum prawie całkowicie zniknął. Po ogromnym zbiorowisku nie było śladu. Pojedyncze osoby przewijały się między budynkami, co - po pierwsze - dało Sakurze do myślenia - a po drugie - więcej pewności w kwestii samotnego spaceru.

Manewrowanie między zabudowaniami było dość monotonne. Oczywiście sklepowe - choć w większości hotelowe oraz restauracyjne i barowe - banery różniły się od siebie, to po prostu znudziły dziewczynę dość szybko. Wszystkie zostały utrzymane w podobnym stylu, przez co miała wrażenie, że ciągle krąży w kółko. Jej paranoja dawała o sobie znać, ale tym razem Haruno miała dość pokaźne odczucie otaczającej rzeczywistości, dzięki czemu dzielnie parła przed siebie.

Starała nie zwracać na siebie zbędnej uwagi, ale zgodnie z przepowiednią Kakashiego rzucała się w oczy. Dla całej reszty cywilizacji, którą nie był Hatake, egzystowała jako średniego wzrostu, czarnowłosa i oka kobieta o szczupłej sylwetce. Jej towarzysz tak naprawdę nie był starym i obleśnym konoszańskim farmerem, a wysokim mężczyzną przed trzydziestką o ciemnych blond włosach i tęczówkach koloru przydymionego złota, który na pierwszy rzut oka kojarzył się z jasnym brązem.

Lecz przecież Kakashi nie musiał o tym wiedzieć. Wolała utrzymywać go w tej słodkiej agonii świadomości bycia zgrzybiałym i łysym oblechem. Jakoś dziwnym trafem strasznie ją to bawiło.

Sakura szukała sklepu spożywczego, chcąc kupić butelkę wody, jednak jak na złość otaczały ją same puby. Zrezygnowana weszła do jednego, pchając potężne, drewniane drzwi. W środku przywitał ją zaduch i półmrok, mimo jasności panującej na zewnątrz. Knajpka wydawała się wręcz wyrwana z kanonu “bogatych i przyciągających”, przywodząc jej na myśl “odpychające aka spod ciemniej gwiazdy”.

- Przepraszam? - mruknęła, rozglądając się dookoła.

Stoły zbite z ciemnych, drewnianych bali, stołki obite krwistoczerwonym materiałem, żelazne lampy i wysoki sufit zachwiały opanowanie kunoichi. Poczuła, że znalazła się w złym miejscu. Nastrój tego pomieszczenia wyraźnie na niej ciążył, a kiedy poczuła na sobie wzrok mężczyzny stojącego za ladą, wręcz przeszły ją ciarki.

- Czego szukasz, dziewczyno? - Staruszek ledwo wystawał zza blatu. Widziała tylko jego czoło, małe, wredne, szczurze oczka i kawałek nosa.

- Chciałabym kupić butelkę wody - powiedziała, opanowując swoje zaniepokojenie. W końcu nie raz w życiu przyszło jej rozmawiać z nieodpowiednimi ludźmi.

- To nie market, dziewczyno - fuknął i rzucił szmatę, którą przed chwilą trzymał w rękach, na ladę.

- W takim razie mógłby mi pan powiedzieć, gdzie takowy znajdę? - Naprawdę chciało jej się pić, a nie miała zamiaru wracać do hotelu tak szybko, do tego bez żadnych, nowych informacji.

- Nie tutaj, dziewczyno.

Starszy mężczyzna w końcu ukazał się Sakurze w całości. Garb na jego plecach aż wywołał grymas na jej twarzy, ale starała się nie dać tego po sobie poznać. Przywiódł jej na myśl jakiegoś woźnego, może dozorcę. Na pewno nie wyglądał jak przystojny kelner, zniewalający klientki jednym uśmiechem, bo przecież jak już się patrzy na czyjś otwór paszczowy,  oczekuje się tam zobaczyć zęby, nie ich brak.

- W porządku. - Haruno chciała odwrócić się na pięcie i jak najszybciej opuścić dziwny pub, ale znów zatrzymał ją męski głos.

- Na pewno chciałaś tylko wody, dziewczyno?

- A jeśli nie? - Jakieś przeczucie wybiło się ponad niechęć, przez co z powrotem zwróciła się ku starcowi.

- W takim razie podejdź, dziewczyno.

To całe “dziewczyno” nie podobało się Sakurze, było podejrzane. Nie wspominając o wycieczce na zaplecze. Zgadzając się, równie dobrze mogłaby nakleić sobie na czole napis “zgwałć mnie”. A jednak poszła za mężczyzną, choć wcale takiego napisu nie miała.

- Yervan kazał ci to przekazać.

Oboje znaleźli się w małej kanciapie z jednym, mały okienkiem nad sufitem. Starzec zaczął czegoś szukać w kufrze po ścianą, kiedy ona studiowała jego sylwetkę, poszukując jakichś znaków szczególnych. Mimo pozornego półmroku, dojrzała na jego nadgarstku mały,  przekreślony znak nieskończoności. Zmarszczyła brwi, ale nie dopatrzyła się niczego więcej.

W końcu starzec odwrócił się do niej, trzymając w rękach jakieś zawiniątko.

- Jako podwładna Irayi masz to przetransportować do Mirvy. Taki dostałem rozkaz, wypełniłem go. Twoja kolej, dziewczyno. - Sakura wzięła od niego mały przedmiot i cofnęła się do głównego pomieszczenia. Okazało się, że było to małe pudełeczko. Lekkie, pakowne. Wyglądało niewinnie. Raczej nie rzucało się w oczy jako środek masowej zagłady.

- W porządku - odparła, a spojrzenie starca stało się bardziej przenikliwe. Nie miała pojęcia, co właśnie wzięła, ale czuła, że to ten moment, kiedy musi zniknąć.

Bez zastanowienia ruszyła ku drzwiom.

- Dziew…

- Co jest? - Gdy tylko je otworzyła, zderzyła się z kimś w przejściu. Łypnęła tylko na potężną sylwetkę mężczyzny i bez zastanowienia przebiegła pod jego ramieniem, mocno trzymając przy sobie  nowe znalezisko.

Szybko schowała się we wnęce sąsiedniego domu. Wstrzymała oddech, chcąc jak najbardziej wtopić się w tło. Kątem oka widziała taras pubu, na który właśnie wybiegł barczysty mężczyzna. Rozglądał się gorączkowo dookoła, próbując się dopatrzeć czegoś konkretnego. W końcu jednak odwrócił się w stronę lokalu.

- Coś ty, kurwa, zrobił? - warknął w stronę starca stojącego obok.

- Odpowiedziała hasłem, była ubrana inaczej, miała ciemne włosy. To musiała być ona, Urlirze - odpowiedział spokojnie, splatając ręce.

- To nie była ona - syknął agresor, uderzając pięścią w ścianę. - Yervan cię zabije.

- Rak go chyba wyprzedzi, Urlirze.

- Zrobiłeś to specjalnie. - Starszy z mężczyzn został popchnięty, przez co odbił się od ściany, lądując na kolanach.

- Może, Urlirze.

Kunoichi, nie zastanawiając się zbyt długo, stworzyła swojego klona, który szybko pojawił się w polu widzenia zdenerwowanego mężczyzny.

- Hej, ty! - Wyimaginowana Sakura odwróciła się, dając wrogowi czas do namysłu. - Wezwij posiłki! - krzyknął do starca, rzucając się w pogoń za uciekającą kopią Haruno.

Oryginał w tym czasie związał włosy w koka i jak najszybciej ruszył w drogę powrotną do hotelu. Kunoichi czuła, że w coś się wpakowała, tylko do końca nie wiedziała w co. Miała jednak nadzieję, że nie był to zwykły przemyt.

Gdy tylko dopadła do drzwi hotelu, szybko weszła do środka. W recepcji napomknęła, aby zawiadomić Kakashiego przez radio o jej przybyciu, bo pokój został zamknięty od środka. Mimo tego nie doczekała się odzewu ze strony mężczyzny, co dodatkowo spotęgowało jej stres. Coś ukradła, ktoś ją gonił, a jej jedyny towarzysz nie odpowiadał. Czuła w tym jakiś głębszy podstęp.

Recepcjonista nie był skory, aby w jakiś sposób otworzyć jej sypialnię. Powtarzał, że nie mieściło się to w zakresach jego obowiązków, że to nie był jego problem. Sakura wykrzesała z siebie wtedy wszystkie pokłady swojej siły perswazji, dzięki czemu po chwili oboje byli pod odpowiednim wejściem.

Młody, blondwłosy chłopak bardzo niechętnie użyczył jej własnego klucza. Miała dziwne przeczucie, że czegoś się bał. Mimo to nie ukrywał swojej niechęci, ale ona na tyle mocno denerwowała się scenariuszem, któremu sprzyjały te fatalne okoliczności, że liczyło się dla niej tylko dostanie się do środka.

W końcu klucz został przekręcony, ale Sakura wiedziona jakimś dziwnym przeczuciem zatrzymała pracownika przed naciśnięciem klamki. Podziękowała mu od razu, mało gustownie dając mu do zrozumienia, iż to koniec jego wycieczki na to piętro.

Czuła, jak jej ciało się spina, a krew przyspiesza, tak naprawdę jeszcze bez powodu. Miała jakieś dziwne przeczucie, któremu nie potrafiła się oprzeć. Nie sądziła, że ów Urlir już ją znalazł. To raczej było zagrożenie innego typu.

Jednak, kiedy weszła do środka i zobaczyła Kakashiego leżącego na łóżku, uspokoiła się. Zamknęła za sobą drzwi, lecz nadal coś nie dawało jej spokoju. W końcu, jeśli tylko spał, to szum radia z recepcji powinien go obudzić, szczególnie, że Hatake należał do ludzi praktycznie wiecznie czujnych. Tym bardziej powiększyło to podejrzewania dziewczyny.

Podeszła do jounina i usiadła obok niego. Leżał na plecach z głową zwróconą w jej stronę. Haruno zapatrzyła się na bliznę na jego oku, ale ocknęła się po kilku sekundach. Dotknęła jego czoła, ust, sprawdziła puls. Zmarszczyła brwi, kiedy ledwo go wyczuła.

Igła niepewności wbita wcześniej, przebiła balon, którym było jej opanowanie.

- Kakashi. - Potrząsnęła jego ramieniem, mocniej zaciskając palce na jego skórze. - Kakashi, obudź się. - Szturchnęła go mocniej, ale ten ani drgnął.

Sakura jęknęła cicho i usadowiła się wygodnie, przykładając obie dłonie do jego klatki piersiowej. Sprawdziła po kolei wszystkie organy, ale nic nie przykuło na tyle zainteresowania Haruno, aby przypisać to do konkretnej dolegliwości obecnego pacjenta. Dziewczyna zagryzła wargę, nie mogąc znaleźć źródła problemu. Rozpoczęła całą procedurę od nowa. Dopiero wtedy wyczuła w jego żołądku jakieś obce środki chemiczne. Skupiła się bardziej, składając je w związki, wskazujące na leki nasenne.

Odetchnęła z ulgą, lecz tak szybko jak wróciło do niej opanowanie, tak wróciły wątpliwości. W efekcie nie uspokoiła się ani trochę, bo w końcu nie dała mu żadnych tabletek, a wątpiła, aby przyniósł je ze sobą. Nie słynął z ich zażywania. Do tego, te akurat były bardzo mocne. Może nie miały efektu narkozy, jednak stan po zażyciu balansował między właśnie tym, a bardzo mocnym snem. Kakashi na pewno nie wziąłby ich na własną odpowiedzialność. Wiedział, że w każdym momencie musieli być gotowi do ucieczki. Nie postąpiłby tak lekkomyślnie.

Instynktownie odwróciła się, gdy usłyszała syk. Wypuściła nadmiar powietrza z płuc dopiero, kiedy ukazał się przed nią Pakkun, który właśnie wylądował obok głowy swojego pana.

- Spokojnie. - Sakura cofnęła się, widząc, jak zwierzę staje w pozycji obronnej. - To ja, Sakura. - Machnęła uspokajająco ręką, a pies przysiadł. - Spójrz, on też nie wygląda normalnie. - Wskazała na Kakashiego. Na pysku psiny odbiło się zdziwienie, był trochę skołowany.

- Tłumacz się. - Usłyszała. Od tej chwili nie uwolniła się od jego mądrego spojrzenia.

- Wyruszyliśmy z Kakashim na misję. Zażyliśmy eliksir, który zmienia nasz wygląd. Potrzebowaliśmy kamuflażu.

Zwrócił wzrok ku wciąż śpiącemu mężczyźnie.

- Rozpoznaję wasze zapachy, ale na początku zareagowałem zbyt pochopnie. Wybacz. - Pies schylił łeb, na co Haruno przeczesała włosy palcami i usiadła przy biurku. Zdenerwowała się. Podczas tworzenia serum nie pomyślała o pozostawianiu za sobą charakterystycznego zapachu.

- Coś się stało? - spytała, analizując powody, z jakich Hatake mógłby zażyć tak mocne środki.

- Wyczułem jakiś słabszy kontakt z Kakashim, ale na szczęście tylko śpi. - Pakkun począł rozglądać się po sypialni.

- Wziął jakieś leki nasenne - rzuciła, ale nadal nie mogła znaleźć sensownej odpowiedzi.

- On nigdy nie bierze leków nasennych - natychmiast odparł pies. - Odkąd zmarł jego ojciec boi się snu. Za żadne skarby nie wziąłby tego syfu. - Spojrzenie Sakury zostało wbite w twarz śpiącego mężczyzny.

Tak naprawdę wcześniej nie zastanawiała się, jak ten podniósł się po śmierci ojca i zaginięciu matki. Dobrze wiedziała natomiast, co działo się wtedy z Sasuke. Kakashiego znała od dziecka, jednak rzadko widziała go, gdy był smutny - pomijając ostatnie lata, kiedy kompletnie odseparował się od bliskich. Wtedy wręcz wymazał się z jej życiorysu. Teraz do niego wrócił, a ona czuła się odpowiedzialna za jego bezpieczeństwo. Byli zespołem, musieli sobie pomagać, dbać o siebie nawzajem - fizycznie na pewno. Nie wiedziała jednak, jak podchodzić do kwestii związanych z psychiką. W końcu to jego życie i jego problemy. Nie mogła się wtrącać w nieswoje sprawy. Tak się po prostu nie robi.

- Czujesz tu jakiś zapach prócz mojego i Kakashiego? - Dziewczyna zmarszczyła brwi, nadal nie mogąc przekonać się do dobrowolnego wzięcia leków przez jounina. Jego odpowiedzialność zaczęłaby się niemiłosiernie drzeć.

- Ktoś tu był. - Pies chodził po pokoju, wąchając wszystkie kąty. - Kobieta, jakieś ostre perfumy. - Sakura zmarszczyła brwi, gdy coś zakuło ją w środku.

Jakaś kobieta u niego była i to akurat wtedy, kiedy ona wyszła?

To nie tak, że była zazdrosna, bo nie miała do tego żadnych powodów, jednak ta świadomość, iż kiedy tylko Haruno opuściła pokój, ktoś zajął jej miejsce. Czuła, jak wręcz namacalnie wznosi wokół siebie barierę. Ubodło ją to trochę, tak delikatnie, choć bez wyraźnej przyczyny. Nie chciała się zastanawiać, dlaczego. Bolało, to bolało. Kiedyś przejdzie.

- Jeszcze jakiś smród... - mruknął Pakkun, wciąż niuchając panele. - Kręci mi się w nosie i chce spać. - Sakura kucnęła w miejscu, w którym przysiadł pies. Dotknęła drewna wskazanego przez zwierzę i uniosła dłoń do twarzy. Rzeczywiście zakręciło jej się w głowie, a na granicy umysłu zaczęła balansować myśl, że ta kobieta wcale nie przyszła tu po to, co typowa uliczna dziwka z Yare.

- Jakaś trutka, odsuń się - powiedziała i szybko poszła do łazienki, żeby umyć ręce. - Zostań z nim, ja się przejdę do recepcji. Nie zamykaj drzwi.

I wyszła.

Ten repecjonista od początku jej nie pasował. Nawet, kiedy na niego nie patrzyła, bo go de facto w recepcji nie było, to i tak skoczyło jej ciśnienie. Znajdowała się w niskim holu, charakteryzowanym na małe, ekskluzywne pomieszczenie pełne intymnej atmosfery dla par, które zeszły się na małe conieco. Ściany w kolorze bordo, obicia rodem z ekstrawaganckich willi i ta recepcja... w której nikogo nie było.

- Mogę w czymś pomóc? - spytała jakaś kobieta, która zaszła Sakurę od tyłu. Niska i krępa nie przywiodła jej na myśl wymuskanej pracownicy takiego hotelu. Coś tu nie pasowało.

- Szukam pani znajomego, który przed chwilą zaprowadził mnie na górę - powiedziała, lecz pracownica wydawała się być autentycznie zatroskana.

- W Mojej Miłości pracują tylko kobiety.

- Moja Miłość? - zakpiła Sakura, nie dowierzając. Kakashi miał naprawdę specyficzne poczucie humoru, zabierając ją tutaj.

- Coś nie tak? - Kobieta złożyła ręce i spuściła wzrok.

- Szukam tego mężczyzny - powtórzyła Haruno, ale tamta znów zaprzeczyła.

- Musiała zajść jakaś pomyłka.

- Macie tu monitoring?

- Niestety. - Kunoichi przeklęła pod nosem, opierając ręce na biodrach. - Dbamy o prywatność naszych klientów.

Na tym zakończyła się rozmowa z uroczą panią z recepcji. Sakura była jeszcze bardziej zdenerwowana niż wcześniej i nie znalazła interesującego jej faceta, który najwyraźniej musiał być podstawiony, aby wpuścić do ich pokoju intruza.

- Budzi się? - spytała, wchodząc do sypialni.

- Nie - odparł pies, wiernie siedząc przy łóżku pana.

- Cholera. - Dziewczyna zaczęła chodzić w kółko, próbując wymyślić coś sensownego. Ktoś wyraźnie chciał ich tu zatrzymać. Nie podobało jej się to ani trochę, tym bardziej, że Kakashi był niesprawny, bo, do cholery!, spał. - Mogę mieć do ciebie prośbę? - zwróciła się do psa.

- Jaką?

- Mógłbyś zwołać resztę zgrai i poszukać tej kobiety? Może grozić nam tu niebezpieczeństwo, a nie możemy się stąd wynieść. - Wskazała na jounina. Pakkun po chwili namysłu skinął łbem.

- W porządku. Jak coś znajdziemy, dam znać.

- Super, dziękuję - odetchnęła, poprawiając włosy.

- Ale na wszelki wypadek zostawię z wami Irikka. - Pies przeciągnął się. - Zaraz tu będzie. Bądź ostrożna.

- Dziękuję - odparła, znów zostając sama. Podeszła do okna, wpatrując się w ulicę, na której powoli zaczynali pojawiać się mieszkańcy Yare. Zastanawiała się, kto mógłby chcieć unieszkodliwić Kakashiego. Tym bardziej, że byli pod działaniem serum w trakcie tajnej misji, z naciskiem na słowo “tajnej”. Haruno nie mogła dać sobie spokoju, bo każda droga, którą podążały jej myśli wydawała się być ślepą.

Przypomniała sobie o pudełeczku, od którego wszystko się zaczęło. Szybko podeszła do stolika, gdzie leżało i wpatrywało się w nią od dobrych dziesięciu minut. Wyglądało dość zwyczajnie. Zwykłe, drewniane, bez szczególnych znaków. Sakura wzięła je w dłonie, spoglądając na jego spód. Dostrzegła tam taki sam symbol, jak na ręce starca. Zmarszczyła brwi.

Otworzyła tajemniczy przedmiot, ale kiedy tylko to zrobiła, miała ochotę cisnąć nim o ziemię. Znalazła tam tylko pustkę.

Wstała, próbując zebrać myśli. Jej wzrok zatrzymał się na wciąż śpiącym Kakashim. Dziewczyna ziewnęła i podeszła do niego. Usiadła i uniosła dłoń, kładąc ją na klatce piersiowej mężczyzny. Bicie jego serca minimalnie przyspieszyło. Haruno wiedziała, że jeśli Hatake nie wybudzi się do jutra, będzie musiała znów użyć katsuryoku, bo o zawiezieniu go do szpitala nie było mowy.

Zrobiła się senna. Substancja, którą wyczuł Pakkun powinna już wywietrzeć, więc Sakura nie przejmowała się nią jakoś szczególnie. Jednak robiła się coraz bardziej śpiąca. Ten proces dopadł ją niespodziewanie, jakby ktoś przełączył pstryczek jej czujności. Powieki dziewczyny zaczęły się zamykać. Chciała kogoś zawołać, ale wiedziała, że nikt by nic nie usłyszał, a wspomnianego przez Pakkuna psa jeszcze nie było. Jej myśli zostały przerwane w połowie. Nawet nie zauważyła, kiedy usnęła.

Gdy Kakashi się obudził, w pokoju panowała ciemność. Trochę bolała go głowa, ale podejrzewał to, że po prostu źle leżał, co odbiło się na chwilowym, kiepskim samopoczuciu. Czuł czyjś delikatny oddech na skórze, więc zwrócił głowę w lewo, a jego oczy powiększyły się gwałtownie. Sakura spała wtulona w jego tors, w jak taką dużą, uniwersalną przytulankę. Jedną rękę przerzuciła przez jego klatkę, pozostawiając dłoń na jego prawej piersi, własną przylegając do niego tak blisko, że wolna przestrzeń między nimi została zmniejszona do minimum. Kakashi naprawdę nie pamiętał nic po tym, jak dziewczyna wyszła, a raczej nie podejrzewał jej o koszmary i potrzebę wtulenia się w drugą osobę. Tym bardziej, jeśli tą osobą był on.

- Sakura - powiedział zachrypiniętym głosem, ale ta nie drgnęła.

- Witaj, Kakashi-sama. - Jounin usłyszał znajomy głos.

- Irikk, co ty tu robisz? - rzucił Hatake, przymykając powieki. Kręciło mu się w głowie.

- Jestem tu z polecenia Pakkuna.

- Ale niby po co?

- Aby was ostrzec o niebezpieczeństwie.

- Jakim niebezpieczeństwie? - Mężczyzna zdobył się na ironię, starając się nie zbudzić dziewczyny. Miał wrażenie, jakby coś go ominęło i zawładnęła nim przemożna ochota sięgnięcia po alkohol. Przez ostatnie dni powstrzymywał się na ile mógł, ale teraz był blisko skoczenia do pierwszego lepszego monopolowego.

- Sakura-san powiedziała, że ktoś ją gonił. - Kakashi nie widział psa, słyszał jedynie jego głos. Wbił wzrok w sufit, lekko obejmując Haruno ramieniem. Ta jakby odruchowo, poprawiła się, przylegając ustami do jego obojczyka. Wiedział, jak powinien na to zaregować - nijak - jednak Sakura miała swoje atuty i walory, na co nie mógł być do końca obojętny. Po prostu nie byłoby wtedy facetem.

- Coś więcej? - Przypomniał sobie o psie, odrywając spojrzenie od jej spokojnej twarzy pogrążonej we śnie.

- W sumie, to nie.

- Ale jak go wezwała? - Hatake nie powiedział dziewczynie, w jaki sposób można przywołać jego ninkeny, więc nie bardzo wiedział, jak to zrobiła.

- Była bardzo zdenerwowana, Pakkun wyczuł wokół ciebie dużo niespokojnej chakry. Wiedział, że śpisz, więc wpadł sprawdzić, co się dzieje.

- Aha - odparł. Nie chciał jej budzić, ale wiedział, że musi. Było mu nieziemsko wygodnie. Leżał na dużym łóżku z piękną kobietą u boku. Czego chcieć więcej?

Mogłaby to być jego kobieta.

- Możesz wracać, Irikk. Dam sobie radę.

- Jak sobie życzysz.

Sakura oddychała bardzo cicho. Była lekka, bo ciężar, jaki czuł na piersi był naprawdę znikomy, wręcz przyjemny. Jakimś dziwnym trafem przespał całkiem sporo, bo do pokoju wpadało już księżycowe światło, rozświetlając pomieszczenie. Na chwilę obecną pławił się w bezdennym morzu relaksu i przyjemności. Tak właśnie się czuł. Spokojnie, zrelaksowanie. Wolno.

A potem Sakura otworzyła oczy.

Natychmiast usiadła, szybko rozglądając się na boki. Kakashi udawał, że też dopiero co się obudził, przecierając powieki dłonią.

- Ale jestem głupia - warknęła dziewczyna, podbiegając do okna. Otworzyła je na oścież, przez co do sypialni wpadł uliczny gwar nocnego życia Yare.

- O czym ty mówisz? - spytał głupio, bo był wręcz pewien, że chodziło jej o wspólne spanie na jednym łóżku.

- Dałam się tak łatwo nabrać. - Pacnęła się dłonią w czoło. Pomyślał, że dobrze wygląda tak zaspana. - Jak się czujesz? - Spojrzała na niego przez ramię.

- Dobrze, a jak mam się czuć? - mruknął, podnosząc się do siadu. Uśmiechnął się błogo. Ból karku minął. Był wyspany, wypoczęty… ale głodny.

- Chyba czegoś nie rozumiem. - Zmrużyła oczy, stawiając krok do przodu. - Nic nie pamiętasz?

- Co mam pamiętać? - spytał, nabierając podejrzeń. Napięcie między nimi wcale nie było z tych, którym towarzyszy burza namiętnych emocji, a w efekcie wybuch i szybki numerek. Niestety, nie dziś.

- Ktoś podał ci środki nasenne. Jak dobijałam się do pokoju przez radio, nie dałeś znaku życia. Weszłam w posiadanie tak… - zamilkła. Rozglądała się jeszcze bardziej gorączkowo niż wcześniej, co dało mu kolejne powody do wysnucia teorii, że naprawdę coś go ominęło. - Gdzie ono jest? - warknęła i zapaliła światło. Zmrużył oczy, opierając ręce za plecami. - No gdzie? - Biegała po pokoju jak głupia, kiedy on wciąż siedział i przyglądał się jej gonitwie za ów zagubionym przedmiotem.

- Możesz mi wyjaśnić co się dziej…

- Wyszłam, trafiłam do jakiegoś pubu. Podałam się za kogoś innego i otrzymałam jakieś ważne pudełko, chciano mnie za nie zabić - mruknęła, nurkując pod biurkiem. Kakashi nie omieszkał dokładnie zlustrować jej sylwetki. - Przybiegłam tu, ale pokój był zamknięty. Otworzył mi chłopak z recepcji, ale potem się okazało, że w personelu są same kobiety. W końcu dostałam się do środka. - Wstała zła, otrzepując bluzkę. - Spałeś, ale i tak podeszłam do ciebie, żeby sprawdziłam twój puls. Prawie go nie było. Podano ci jakieś środki nasenne. - Przesuwała rzeczy na parapecie, a Hatake coraz bardziej jej nie dowierzał. - Potem pojawił się Pakkun i wywąchał jakąś substancję rozlaną na podłodze. Sądziłam, że szybko wywietrzeje, więc nie otworzyłam okna. Usiadłam obok ciebie, znów zbadałam. I usnęłam. - Swój monolog zakończyła kształtną puentą w postaci dość złowieszczego syku, bo wręcz buchała od niej wściekłość, której Kakashi do końca nie rozumiał. Nic nie rozumiał.

- Mamy chyba błąd w zeznaniach. - Nie pytając jej o zdanie, wykonał jutsu przywołania i uderzył dłonią w szafkę obok. Pakkun wyłonił się z dymu z kością w pysku.

- Ostrzegałbyś, co? Wyciągnąłeś mnie z oficjalnej kolacji  - burknął zwierzak, na co Sakura tupnęła nogą, gasząc rażące ich światło.

- Pakkun, powiedz Kakashiemu co się działo - powiedziała szybko. - Proszę - dodała spokojniej.

- Wyczułem niebezpieczeństwo, więc się pojawiłem. Mówiłaś, że ktoś cię gonił, ale musiałem wracać, więc zamieniłem się z Irikkiem. Tyle.

Jounin patrzył na Sakurę, która wyglądała, jakby właśnie dostała obuchem w tył głowy. Zdezorientowanie to za mało, żeby opisać jej stan. Była jeszcze bardziej wściekła niż wcześniej.

- Pakkun, powiedz prawdę. - Jej głos drżał, a twarz wyrażała jakaś dziwną rozpacz. Hatake już ją widział, wczoraj wieczorem.

- Mówię prawdę. - Pies skinął łbem. - Przepraszam, ale muszę już wracać.

- W porządku. Do zobaczenia - odparł mężczyzna, po czym wstał z łóżka. Ninken zniknął.

- Kakashi, ja ci przyrzekam, że mówię prawdę. Byłeś na silnych lekach, wyczułam je. Nie kontaktowałeś, jakbyś był pod narkozą. Mężczyzna, który mnie gonił nazywał się Urlir, a jego zwierzchnicy to Yervan i Mirva - mówiła szybko, wbijając spojrzenie w panele. Drżała na całym ciele, co wprowadziło go w konsternację. Nie posądzał jej o kłamstwo, ale naprawdę ktoś mieszał między nimi. Sterował jak lalkami, motając wersje wydarzeń. Jednak Zgraja też zawsze była z nim szczera. Nie miała powodu do tajenia prawdy, ale Sakura też nie. - Nie dam sobie wmówić, że mi się to uroiło. Mogę zaprowadzić cię do tego pubu. Był tam taki starzec, on mnie wprowadził dalej i… i dał to pudełko i…

- Spokojnie. - Już drugi raz tego samego dnia tuliła się do niego, tylko tym razem świadomie objęła go w pasie. Wtuliła się w jego tors, próbując dać sobie radę z tym, co narzucała jej przeszłość, bo narzucała tak cholernie dużo…

***

- Cześć, tato! - krzyczę radośnie, wchodząc do domu.

Przez to kilka lat, odkąd mama odeszła, umiejętności kulinarne mojego ojca wskoczyły na całkiem wysoki poziom. Tak się złożyło, że oboje mamy dzisiaj wolne. Rano umówiliśmy się na jakiś wystrzałowy obiad, więc, kiedy tylko poczułam zapach smażonego mięsa, mój humor uległ znacznej poprawie.

- Cześć - powtarzam, wchodząc do kuchni.

- No cześć, siadaj. - Tata wskazuje na zastawiony stół. Marszczę brwi, doliczając się trzech talerzy.

- Mamy gościa?

- Nie, dlaczego? - Siadam, upijając łyk soku. Przechodzi mnie dreszcz.

- No… jesteśmy sami.

- A mama? - Zamieram ze szklanką trzymaną w powietrzu. Spoglądam na tatę pod kątem, ale on w ogóle niewzruszony dalej podrzuca mięso na patelni.

- O czym ty mówisz? - wyduszam z siebie, próbując uspokoić oddech.

- No mama zaraz  kończy zmianę, poczekamy na nią chwilę.

- Tato, mama nie żyje - mówię matowym głosem, ale mam wrażenie, jakbym rozmawiała ze ścianą. Jakiś paradoks wpadł między mnie, a tatę. Chyba nie nadajemy na tych samych falach, bo rozrzuciły nas do różnych rzeczywistości.

- Kiepski żart, Sakura. - Ojciec karci mnie, a ja nie dowierzam.

- Pochowaliśmy ją osiem lat temu.

- Nie bluźnij! - Rzucił patelkę na kuchenkę. - Co w ciebie dzisiaj wstąpiło? - Wstaję od stołu, bo zaczyna brakować mi powietrza.

- Widziałam, jak umiera, jak zabija ją katana wbita w jej brzuch! - krzyczę, czując, jak łzy napływają mi do oczu.

- Jak możesz mówić takie rzeczy?! - Jest wściekły. Miota się. Widzę, że ledwo powstrzymuje się, aby mnie nie uderzyć.

- Przestań kłamać, bo dłużej tego nie zniosę - mówię cicho, zaciskając pięści. Chyba wariuję. Przecież mama umarła, lata oboje nosiliśmy po niej żałobę. Nie mam pojęcia, co się dzieje. Gubię się.

- Jak śmiesz? - syczy, a ja cofam się o krok. - Powiesz jej to prosto w twarz?

- Tato, ona nie żyje. - Widzę ból na jego twarzy, jest namacalny. Dotyka mnie, przenika i zabija od środka. Chyba umieram.

- Wyjdź. - Wrze ze złości. Jeszcze chwila i naprawdę mnie uderzy.

- Tato, ona nie ż…

- Wyjdź!

Wybiegam z domu. Biegnę na jej grób. Potrącam ludzi, wskakuję na dachy, żeby zrobić to jak najszybciej. Biegnę w amoku, biegnę tak, jakbym zaraz miała...

Moja matka umarła, widziałam jej śmierć. Nikt mi nie wmówi, że jest inaczej. Nawet własny ojciec.

A potem wbiegam na cmentarz.

Szukam. Minutę, dwie, dziesięć, dwadzieścia.

Nie znajduję.

I wariuję.

***

 - Drugi raz się nie dam, Kakashi. To i tak o raz za dużo. - Sakura mówiła cicho, a on czuł, jak z jej ciała odpływa napięcie, jak bezwładnie wpada mu w ramiona. Nie wiedział, o czym mówiła. Nie miał cholernego pojęcia. Jednak brał na poważnie słowa dziewczyny, chciał jej wierzyć. Przyrównał to do swoich koszmarów z ojcem. I nagle już jej wierzył.

- O czym mówisz? - spytał cicho, mając ochotę wiedzieć, co tak bardzo ją poruszyło mimo, że nie oczekiwał odpowiedzi.

- Tata próbował mi wmawiać, że moja mama żyje. Zaprzeczałam. Prosto w oczy mówiłam mu, że umarła. - Jej matowy, wypruty z emocji głos zranił Kakashiego do żywego. To on rozpoczął machinę tej tragedii. Teraz nadszedł czas zebrać żniwa. - Pobiegłam cmentarz, szukałam grobu. Nie znalazłam, myślałam, że zwariowałam - powiedziała na jednym tchu, a Hatake zagryzł mocno wargę. - Kiedyś trafiłam do pętli czasowej. Przez jakiś tydzień krążyłam po jednym placu pełnym ludzi. Wszyscy ze sobą rozmawiali. Tylko mnie nikt nie słyszał, nikt. - Zamilkła, czując się coraz lżejsza wraz ze słowami wyzwolonymi z zamknięcia. - Właśnie wtedy tłum krzyczał moim milczeniem.

Widziała przed oczami wściekłego ojca. W tle słyszała krzyki matki, a bezdennie puste spojrzenia ludzi z placu śledziły każdy jej krok. Była tym wszystkim osaczona. Znowu słaba, znowu niewystarczająco silna, a kiedy poczuła jego usta na swoim czole wszystko runęło. Chciała więcej, chciała się wtulić, chciała być potrzebna.  

Chciała umrzeć.

To co ponownie do niej wróciło, było nie do zniesienia. Za to go nienawidziła. Wszystko zrobił umyślnie. Każdy element jej psychiki rozbił na kawałki, układając w tylko sobie znane konstelacje. Wystarczył jeden moment, aby zawaliła się całość, mimo że nawalił tylko jeden element. Wszystko zrobił umyślnie, wszystko.

A Kakashi, choć nie miał o tym pojęcia, zaczynał to rozumieć, bo chciał. Bo chciał ją, cholera, rozumieć.

- Przeprasz… - W momencie, kiedy ściągnął maskę, zamykając jej usta pocałunkiem, nie myślała racjonalnie. Wtedy w ogóle nie myślała racjonalnie.

Chciała, żeby ktoś zabrał od niej to wszystko, czego nienawidzi, żeby zabrał całą jej miłość względem człowieka, który na to nie zasługuje. Chciała choć raz zacząć z czystą kartą, bez ciągnących się za nią koszmarnych wspomnień, i przyciągając Kakashiego bliżej, poczuła, że to właśnie ta chwila.

Wiedziała, czemu to robiła i nie wiedziała jednocześnie. Bała się, że będzie tego potem żałować, ale teraz całkowicie odrzuciła te obawy na dalszy plan, kiedy przyparta do ściany jęknęła cicho, czując jego usta na swojej szyi. Chciała się zatracić, chciała się wybielić, chciała zniknąć.

Znowu chciała umrzeć. Była gotowa zrobić to tu i teraz, byle tylko na chwilę uwolnić się od tej psychicznej nędzy, z której sama nie potrafiła wyjść. Potrzebowała pomocy, choć wcale jej nie chciała.

Gdy znów sięgnął jej ust, tym razem to ona przyparła go do ściany, zdejmując mu przez głowę podkoszulek. Plan dziewczyny działał, zatracała się. Znikała w duecie z mężczyzną, który właśnie pozbył się jej bluzki. Plecy Sakury znów zderzyły się z zimną ścianą, przez co wygięła się lekko, w reakcji na nagły chłód. Wiedziała, że pierwszy, i może ostatni, raz w życiu widziała Kakashiego bez maski. Mimo panujących ciemności, dostrzegła wyraźne kontury jego twarzy, i musiała to przyznać: był jednym z najprzystojniejszych mężczyzn, jakich miała okazję widzieć, a tego przed sobą miała w chwili obecnej tylko dla siebie i miała zamiar to wykorzystać.

Pocałunek to za mało, aby określić to, co się między nimi działo. Oboje mieli jakieś sekrety, które przez lata urosły do kolosalnych rozmiarów, które ciążyły już tak bardzo, że nie dało się dźwigać ich w pojedynkę, które w końcu ich przezwyciężyły. Oboje tak naprawdę wylądowali na moralnym dnie, i to wcale nie tak przed momentem, tylko dawno temu. To nie działo się z dnia na dzień. Chcieli, tak w głębi duszy, odbić się od tego dna, oboje, naprawdę, i  spotkali się tam teraz, sami.

- Wierzę ci.

To jedno zdanie wypowiedziane wśród napływającego z zewnątrz gwaru było jak niemy szept, prawie niesłyszalne, a jednocześnie tak bardzo ważne. Sakura potrzebowała wierzyć, że nie zwariowała. On wystarczająco dużo razy ją złamał, wystarczająco dużo razy udowodnił jej, że nie ma jednej, prawdziwej rzeczywistości. A ona tak bardzo chciała ją mieć.

Zniknęli oboje. Puścili hamulce na rzecz teraźniejszości, wspaniałej chwili łączącej dwa ciała w jedność. Dwa serca przestały walczyć, chciały się połączyć.

I wtedy przed oczami Kakashiego pojawiła się Khaleshi.

Cofnął się o krok, pozostawiając dzieczynę oniemiałą w dość niewygodnej pozycji. Potrząsnął głową i znów ją pocałował, czule i delikatnie. Tylko z tym, że tym razem  w czoło.

- Będziesz tego potem żałować. - Nadal miała wrażenie, że czuła jego dotyk, kiedy zniknął za drzwiami łazienki, a ona zsunęła się po ścianie. Twardo usiadła na podłodze, wbijając wzrok w martwy punkt przed sobą. Z jej piersi wydobył się cichy płacz.

Przecież tylko na to było ją stać.

***

Gangbang!

Witam serdecznie! 

Widzicie ten cudny szablon? Ja też. Ukłony proszę kierować do Mayako z Głęboki Off.

Nie wiem jakim cudem dodaję trzeci rozdział w ciągu jednego miesiąca, ale tak czy siak jest to dość dziwne. Powinnam sobie to rozplanować na jakieś dwa, dwa i pół miesiąca i miałabym z głowy, a tak to VII znowu trzeba zaczynać od zera x'D

Miałam wrzucić notkę w maju, ale wyjeżdżam na zgrupowanie kadry na totalne zadupie bez zasięgu, także mogłoby być z tym trochę kłopotu xd

Krótko i na temat: jestem zadowolona z tej notki. Od dłuższego czasu miałam wrażenie, że wszystko co piszę to totalny chłam, a ten tekst mi się po prostu podoba. No, to byłoby na tyle.

Bywajcie!