III Uczta dusz

“Ile to już lat wciąż to samo 

stanowi moją siłę i największą słabość?

Brutalnie walcząc, rozrywa tożsamość 

i cokolwiek zrobię, to zawsze za mało.”

~ Bisz

- Co mam ci pokazać? - Kakashi zmrużył oczy, wyczuwając najgorsze.

- Pokaż mi zasady według których funkcjonujesz. Pokaż mi kim się stałeś, bo obecnie wiem tylko, jak masz na imię.

- Na nazwisko mam Hatake, to też powinnaś wiedzieć - rzucił, rozpierany przez bardzo dziwne i cholernie niewygodne uczucie. Drapało go gdzieś w środku, zawadzało, irytowało - świadomość dopuszczenia kogoś do tej ukrytej części własnego jestestwa, chronionej najlepiej ze wszystkich możliwych i niedostępnej… dla nikogo.

Zignorował ją.

Sakura umilkła, zaciskając usta w wąską kreskę. Była sfrustrowana. Przez ostatnie lata zyskała szacunek w wielu kręgach i nawet odzwyczaiła się od odmowy. Mając dwadzieścia lat zamiast szaleć ze znajomymi po klubach, wolała raczej posiedzieć w domu, poczytać dobrą książkę, iść na trening, zostać na dodatkowym dyżurze. Rówieśnicy przez ostatni rok znacznie się od niej oddalili. Mieli swoje problemy, swoje zainteresowania, a ona zaprzęgnięta w wir pracy albo nie miała na to czasu, albo chęci. A z reguły i jedno, i drugie.

A teraz ktoś wciąż jej odmawiał, wciąż negował. Znowu czuła się jak niesforne dziecko, którego otoczki tak bardzo starała się pozbyć. Ludzie często mówili jej, że traci młodość, że czas, kiedy chce się realizować i kształcić przeminie, a wraz z nimi młodzieńcze lata, których już nigdy nie odzyska.  

Czy się tym przejmowała? Wcale.

- Zamierzasz w ogóle wrócić do pracy? - spytała po dłuższym milczeniu, chcąc je w końcu przerwać. Stało się ono dla niej wręcz nie do zniesienia.

- Brzmisz jak Tsunade - mruknął. - I to wcale nie komplement.

- To ty tak uważasz - odparła trochę weselej niż wcześniej. Porównanie do sanninki było najlepszym, co mogła kiedykolwiek usłyszeć. Nigdy z niczego nie była aż tak dumna.

- Zejdźmy z mojego tematu, jest nudny. - Kakashi czuł się wystarczająco wyuzdany ze swoich przemyśleń i nie miał najmniejszej ochoty ciągnąć tego dalej na siłę.

- Mamy dwie godziny, sensei. - Usiadła wygodniej, a on nagle zmarszczył brwi, czując mocny ból głowy. Syknął cicho, zwracając tym uwagę dziewczyny. Pochylił się do przodu, głośno oddychając. - Kakashi, co jest? - spytała, włączając latarkę. Omiotła go fachowym spojrzeniem.

- Nie wiem - wydusił, gdy ból rozsadzał mu czaszkę. Krzyknął krótko, kiedy w jego mózg wbiły się tysiące igieł. Wyprężył się gwałtownie, odrzucając głowę do tyłu. Poczuł, jak jego ciałem zaczynają wstrząsać drgawki, jak traci panowanie nad sobą.

Sakura, widząc co się z nim dzieje usiadła na jego udach i przytrzymała głowę, walcząc ze wstrząsami. Nie mogła doprowadzić do tego, że uderzyłby się w potylicę i straciłby przytomność. Zastosowała procedury typowe do padaczki, bo z jej punktu widzenia tak to właśnie wyglądało.

Kakashi zamknął oczy, ale nie spotkał tam ciemności.

Widział tylko niebo i kamień na szczycie góry, z jakąś wioską w tle.

Nagle kalejdoskop przeskoczył na czasy, kiedy miał dziesięć lat.

Rin i Obito uśmiechali się do niego. Jednak ich miny zmieniły się nagle. Obito zamachnął się na Rin, której wbił kunai prosto w serce. Nie miała jak się obronić, bo jak miała bronić się przed przyjacielem? Dziewczyna upadła na kolana. W ciągu ostatnich sekundach życia wpatrywała się w Kakashiego gasnącymi oczami, szepcząc nieme: Kaiva.

- No, Hatake. - Uchiha klepnął go w ramię. - Przynajmniej nie sprawiałeś problemów.  To tak, jakbyśmy zrobili to razem.

Kakashi wrócił niespodziewanie. Całe jego ciało oblał zimny pot i dreszcze. Przełknął ślinę, chcąc uspokoić szalejący oddech. Dziewczyna siedząca na jego kolanach wpatrywała się w niego z niekrytym zainteresowaniem. Nigdy czegoś takiego nie widziała. Nie spotkała się jeszcze ze zjawiskiem, kiedy cała gałka oczna człowieka staje się czarna, a jego usta niemożliwie wręcz bledną. Nie wiedziała, co teraz zrobić. Cokolwiek to jednak było, zaliczało się do grupy wydarzeń niebezpiecznych.

- Sensei? - spytała cicho, zabierając ręce z jego szyi. Wróciła też do poprzedniej pozycji. Nie odpowiedział jej. Słyszała tylko jak szybko oddycha, jak próbuje się uspokoić. - Co to było?

W pomieszczeniu znów zapadło milczenie.

- Nie m-mam siły - wydusił z siebie, brzmiąc, jakby walczył o każdy dech. Coś rozrywało mu klatkę piersiową, coś sprawiającego ogromny, nieopisany ból. Widziała to w jego oczach, które nieosłonięte opaską buntowały się przeciwko opadającym powiekom. To tam zalęgło się całe jego cierpienie. W tych właśnie oczach.

- Oddychaj głęboko. - Pomogła mu ułożyć się na zimnych kafelkach, przepisowo kładąc jego głowę na swoich kolanach, gdy sama usiadła na piętach. Nie miała nic, z czego mogłaby zrobić okład, a co najważniejsze nie miała chakry, aby zbadać jego organizm i uśmierzyć ból. Była zła. Znowu nie mogła nic zrobić.

Czekała, aż oddech mężczyzny wyrówna się. Chcąc czy nie, martwiła się. To było totalnie niespodziewane, nie przewidziała nawet możliwości takiej akcji, jak ta, która zaszła przed chwilą.

Wcześniej powiedział, że czuje się w obowiązku jej pomóc, tak? Czas więc, aby zadziałało to w drugą stronę.

- Lepiej? - szepnęła, marszcząc brwi. Wciąż wyglądał, jakby doskwierał mu ból. Przeklęła w myślach.

- Trochę - jęknął, próbując wstać.

- Leż. - Przytrzymała jego ramiona, przez co ten znów powrócił do leżenia. - Jesteś na coś chory? - spytała mimo wszystko. Może znał przyczynę, a po prostu nie chciał jej ujawnić. Był do tego zdolny.

- Nie - odparł cicho. Całe jego ciało znów się spięło, co Sakura wyczuła pod opuszkami palców, gdy mięśnie Kakashiego ponownie buntowniczo obudziły się do życia.

- Czy coś takiego działo się wcześniej?

- Nie - powtórzył, a ona przymknęła na chwilę oczy. 

- Jeszcze dziś przyjdziesz do mnie na oddział i zrobimy ci wszystkie, potrzebne badania.

- Nie. - To jedno krótkie słowo, było zdolne zirytować dziewczynę w bardzo niedługim czasie. I tak się właśnie stało.

Nie wiedziała, czego tak naprawdę chciała. Powinna zostawić go samego sobie, nie przejmować się zbytnio stanem jego zdrowia i skinąć głową, gdy mówi, że nic mu nie jest. To przecież dorosły mężczyzna, doskonale zdający sobie sprawę z możliwych powikłań pochorobowych. Lecz jakaś dziwna nostalgia i przywiązanie nie pozwalało jej tego zignorować. Przez to kilka lat już wystarczająco okazywała, że się nim nie interesuje. Jednak ciężko jest wyrzucić z życia człowieka, z którym spędziło się jego połowę.  

- Kakashi, ledwo oddychasz, chyba nie wstanie… - Jak na zawołanie, Hatake natychmiast wstał, ale ustał na nogach może ułamek sekundy. Poleciał na ścianę i osunąłby się z hukiem na podłogę, gdyby dziewczyna mu w tym nie przeszkodziła. - Naprawdę jesteś tak uparty, czy po prostu głupi? - warknęła, naprawdę się o niego martwiąc. Niech swoją męską dumę schowa sobie w kieszeń. Teraz nie był jej nauczycielem, a pacjentem. To zmieniało postać rzeczy. - Koniec siedzenia w mieszkaniu i zapijaniu się w spelunach - rzekła, a on przewrócił oczami, czując się już lepiej.

- Nie będziesz mi życia układać - burknął, oddychając już swobodnie. Ból ustąpił już prawie całkowicie. Mimo to jego ciało nadal przejmowała niemoc, brak sił.

Nienawidził się tak czuć; tak niesamodzielnym, tak zależnym od kogoś, tak nieporadnym. Przez ostatnie kilka lat nie musiał się przed nikim spowiadać - schadzki u Tsunade się nie liczą - dzięki czemu nie musiał również ujawniać przed nikim swoich słabości. Ta sytuacja wybornie przedstawiała go w negatywnym świetle, prezentując jako człowieka chorego, z wyraźnym problemem, który potrzebuje pomocy.

To gwałtownie wbiło sztylet w jego ego. Docisnęło do końca, przekręciło, robiąc jeszcze większą dziurę i przyszłą bliznę. Już wiedział, że ciężko będzie mu ją zaleczyć.

- Ktoś musi się tobą zająć, skoro sam nie potraf…

Oboje usłyszeli zgrzyt otwieranych zamków. Spojrzeli po sobie. Sakura szybko pomogła mu wstać, on oparł się o ścianę, a ona z bronią w ręku stanęła za drzwiami, których mechanizm wciąż pracował.

Dziewczyna spięła się, czuwając w gotowości. Rozluźniła się jednak szybko, gdy w przejściu pojawił się Pakkun. Pies szybko podbiegł do swojego pana. Sakura przytrzymała drzwi  i stanęła na czatach.

- Kakashi, co to było? - spytało zwierzę swoim niskim, zaniepokojonym głosem. Stanęło przed właścicielem, który ledwo co stał, i wpatrywało się w niego intensywnie.

- Wy też? - mruknął mężczyzna.

- Tylko ja. - Pakkun spojrzał na Haruno kontrolnie. Skinął łbem na przywitanie, na co ta dygnęła lekko.

Sakura była zaniepokojona. Już wystarczająco długo tu siedzieli, a rozmowy na pewno nie sprzyjały elementowi ukrycia się przed czujkami.

- Dobrze, że zostawiłeś to wyjście awaryjne, bo tak to bym cię - pies spojrzał na nią - was, stąd nie wyciągnął. Tak czy siak, czas się zbierać.

Kakashi stanął z trudem o własnych siłach. Bez słowa powoli podszedł do drzwi i minął czujną Haruno, która bez przerwy skanowała wzrokiem otoczenie przed możliwymi ludźmi Korzenia. Niedługo zbliżał się obchód.

- Nie dasz rady samemu się stąd wydostać - powiedziała, gdy drzwi zamknęły się, a zamki znów zaczęły pracować. Poziom jej niepokoju wzrósł, kiedy wyczuła czyjąś chakrę cakiem niedaleko. - Musimy stąd zwiewać - warknęła, i nie pytając się go o zdanie objęła w pasie. Ignorując jego protesty, użyła jutsu teleportacji.

Oboje pojawili się w jej gabinecie w szpitalu. Posadziła go na krzesełku obok, a sama oparła się o biurko. Znajdowli się w przestronnym pomieszczeniu pełnym szafek z dokumentami i jednym, wielkim oknem za ich plecami.

- Wiesz, co właśnie zrobiłaś? - syknął rozdrażniony. Co za nieodpowiedzialna dziewucha.

- Tak - mruknęła, nalewając wody do kubka.

- Cały korzeń zostanie postawiony na nogi.

- Wolałeś dać się tam przyłapać, gdy ledwo możesz się ruszać? - fuknęła i usiadła za biurkiem, chowając twarz w dłoniach.

W tym pomieszczeniu, z tą aurą, wyglądała na zdecydowanie starszą i bardziej zmęczoną. Lekkie zmarszczki wstąpiły na jej czoło, pochylona głowa i splecione ręce dodawały jej jakiejś dziwnej powagi, że aż samo na usta cisnęło się: pani doktor.

Kakashi, siedząc w fotelu przeznaczonym dla pacjentów, autentycznie czuł się jak jeden z nich. Nagły przeskok z jednego środowiska do drugiego trochę go zmieszał i spowodował jakiś specyficzny dyskomfort.

- A teraz powiedz mi, co się z tobą dzieje? - odezwała się po dłuższej przerwie. Wyglądała jak na wyrwaną z głębokiego zamyślenia. Nie wiedział, o czym myślała, a ona nie dała mu najmniejszej nawet wskazówki. Został skazany na własne domysły.

- Nie wiem - odparł, sfrustrowany dokładnie tak samo jak ona, może nawet bardziej. W końcu de facto dotyczyło to jego, a ona była tylko przypadkową osobą, która zobaczyła, jak doświadczał jakiejś dziwnej, lecz nieprawdziwej retrospekcji. Doskonale pamiętał dzień, w którym zginęła Rin. Dzień, w którym ją zabił. I wyglądał on zupełnie inaczej, niż widział to kilka minut temu.

- Zdarzało ci się to wcześniej?

- Nie. - Sięgnęła do szuflady biurka, wyciągając stamtąd czystą kartę pacjenta. Zaczęła ją skrupulatnie wypełniać, z pamięci wpisując podstawowe dane. Miała zamiar potem uzupełnić starą, a nie miała teraz dosłownie żadnej ochoty, żeby schodzić do sekretariatu i grzebać w odpowiednich przegródkach.

- Czy przez kilka ostatnich lat chorowałeś jakoś poważniej?

- Nie.

- W ogóle chorowałeś?

- Nie.

- Nie bolała cię głowa, mięśnie, stawy?

- Nie.

- Pomijając kaca… - mruknęła pod nosem, odkładając kartę na biurko. Kakashi puścił jej uwagę mimo uszu. - Dasz radę sam dojść na łóżko? - spytała, patrząc na niego przez ramię. Jego brew uniosła się w pytającym geście. - Muszę cię zbadać, nie wypuszczę cię stąd w takim stanie.

- Podziękuję - odparł, nie godząc się na badanie.

- Bez gadania, sensei - rzuciła lekko. - No co? - Zmarszczyła brwi, gdy ten wciąż patrzył się na nią natarczywie, mając nadzieję, że dziewczyna odpuści.  Ta jednak w ogóle nie miała tego w planach.

- No nic. - Wsparł się na oparciu fotela i wszystkimi siłami jakie mu pozostały doczłapał się do łóżka, stojącego w kącie gabinetu. Było to specjalne łóżko do przeprowadzania diagnoz lekarskich, które z pewnością miało jakąś swoją fachową nazwę, ale dla niego liczyło się tylko to, że było wygodne. Nic więcej teraz nie potrzebował.

Samo przejście spowodowało u niego zadyszkę, co Haruno zauważyła w mgnieniu oka. Nie miała absolutnie żadnego pomysłu na powód stanu mężczyzny. Gdzieś na skraju jej świadomości majaczyła informacja, że to coś wykraczającego poza zwykłą chorobę, bo przecież Pakkun po przybyciu do archiwum też coś “poczuł”, jak sam to określił. Musiało mieć to więc bardziej skomplikowany powód, leżący gdzieś zdecydowanie głębiej.

Kakashi widział jej zmarszczone czoło i bystry wzrok. Przypominała mu teraz maszynę pracującą na najwyższych obrotach. Analizowała wszystkie za i przeciw, obierała różne kierunki toku swojego myślenia. Gdy tak robiła, delikatnie zagryzała dolną wargę, co nie uszło jego uwadze.

- Potem skieruję cię na badania krwi i całą resztę. Masz je zrobić - zabrzmiała groźnie, choć tak naprawdę wcale nie chciała.

Wyczuwała, że to coś poważnego, przez co od środka bombardowało ją przeczucie, że znów nie da rady, że znów ktoś ważny umrze tylko dlatego, iż nie potrafiła mu pomóc. To wystarczająco zmobilizowało ją do działania. Musiała wykazać swoją użyteczność, wrócić do normy, kiedy nie traci ludzi na stole operacyjnym, kiedy ich serca nie zaprzestają bicia na jej oczach, w jej dłoni.

- Zdejmij koszulkę. - Widziała, że ułożył się wygodnie i w ogóle nie miał ochoty podnosić się do siadu. Na dowód tego posłał jej zdegustowane spojrzenie. - Z im większą powierzchnią twojego ciała będę miała styczność, tym… - Bez zbędnego wahania podciągnął bluzkę, kładąc ją na stoliku obok. Z niemym protestem znów się położył, wewnętrznie kipiąc od żałości, która go aż przepełniała. Bo tak właśnie się czuł - żałośnie, jakby całym sobą wołał o litość. Znienawidzoną litość.

- Dostaniesz za to wypłatę? - spytał, ostatni raz próbując ją zniechęcić.

- Uznaj to za gest wprost z dobrej woli - odparała. Nie dała się sprowokować, co on przeklął w myślach.

Ostatnio, gdy na oddział przywieziono umierającego Shino, coś w niej pękło. Myślała, że po przeżyciu IV wojny jest już uodporniona na taki widok. Jednak za każdym razem odczuwała to bardziej - kiedy ktoś jej bliski stawał na granicy śmierci, niebezpiecznie na niej balansując, a tylko ona mogła podać mu rękę lub popchnąć go w otchłań. Chciała myśleć, że sami w nią skakali, wiedząc, że mogłaby nie przeżyć świadomości o jeszcze większej ilości własnej winy niż dotychczas.

Kakashi odchrząknął, zauważając, że dziewczyna wpadła w zamyślenie. Ta potrząsnęła szybko głową, wytrącając się tym z transu. Mruknęła kilkukrotnie i ułożyła dłonie na jego klatce piersiowej, która bardzo mało straciła z dawnej świetności. Hatake mimo zastoju w pracy i spożywaniu zdecydowanie za dużej ilości alkoholu nie zapuścił się fizycznie. To zrujnowałoby jego godność już do końca, a wolał tego mimo wszystko uniknąć.

Jej delikatne palce badały każdy skrawek jego odkrytej skóry, co sprawiało mu nietypową i niespodziewaną, w żadnym razie, przyjemność. Wiedział, że nie powinien tego tak odbierać, jednak był tylko mężczyzną - tego z upływem czasu na szczęście nie stracił - a dotykająca go młoda, piękna kobieta z pewnością zasługiwała na chwilę uwagi. Szybko jednak skonfrontował swoje myśli z prawdą i co rusz upominał się w myślach o opanowanie.

Dawno nie miał w swoim łóżku kobiety, którą darzyłby czymś więcej niż zwykłą, ludzką potrzebą uprawiania seksu. Sevrila, która co jakiś czas go odwiedzała stanowczo nie zasługiwała na określenie “kobieta”, a raczej na jej marną odmianę. Przychodziła tylko po jedno. Naturalne potrzeby starał się raczej tłamsić, albo zapijać. Stany lękowe, w które czasami wpadał wystarczająco ryły mu psychikę. Bliższy kontakt z jakąś kobietą wymagał zobowiązań, a on nie czuł się na tyle pewnie z samym sobą, aby pozwolić sobie na taki luksus.

W ciszy obserwował jej skupioną minę, przymknięte oczy i lekko rozchylone usta, z których wypływały nieme słowa, zapewne terminy medyczne, których nie znał. Wpatrywał się w nią bez cienia krępacji. Jego oddech mimowolnie przyspieszył, gdy jej dłonie poczęły podążać coraz niżej. Doskonale wiedział, że eksploatowała jedynie jego fizyczne wnętrze, sprawdzając, czy to tam nie tkwiła przyczyna jego dziwnego stanu. Nawet z tą wiedzą nie potrafił opanować swoich myśli, które pozwalały sobie na zdecydowanie zbyt wiele.

Wiedział, że badanie nieuchronnie zbliża się ku końcowi. Nie wiedział jednak, że jej wystarczyłoby jedynie ułożyć dłonie na jego szyi, aby mieć wystarczający pogląd na cały organizm. Nie miał pojęcia o tym, że po prostu chciała zobaczyć jego nagi tors, gdzieniegdzie poprzecinany bliznami, różnymi uwypukleniami, świadczącymi o ciężkim trybie życia, jaki dotychczas prowadził. Nie miała wątpliwości co do tego, że w jego głowie kryła się skarbnica różnorakiej wiedzy oraz ogrom inteligencji, nie raz ratujący jej tyłek w najcięższych momentach. To jeden z powodów, dlaczego go ceniła, a było ich więcej.

- Prócz twojej wątroby, która wręcz krzyczy: nie truj mnie więcej! wygląda na to, że wszystko jest w porządku - mruknęła po chwili ciszy, gdy łoiła swoje niepożądane całkowicie w tym momencie myśli. Musiała podejść do niego jak do normalnego pacjenta, nic więcej.

- Moja wątroba daje sobie radę - odparł, czując jak zaczynają wracać mu siły.

- Wlałam trochę swojej chakry w twoje punkty witalne, dzięki czemu powinieneś szybciej wrócić do pełnej sprawności. - Zabrała ręce, na co on westchnął cicho. Ubrał koszulkę. - Tu masz skierowanie. Pójdziesz z nim do pokoju numer dziewięć, a tam już będą wiedzieli co z tobą zrobić. - Podała mu wypisany przed momentem kwitek. Wziął go od niej.

- Dziękuję - powiedział, nie do końca wiedząc, jak się zachować. Musiał zaprowadzić odpowiednią hierarchię we własnej głowie i to właśnie to martwiło go najbardziej. Chyba jednak potrzebował kobiety, szybko.

- Zgłosisz się do mnie jutro, wyniki powinny już być. - Zaczęła ponownie uzupełniać jego kartę, starając się na niego w ogóle nie patrzeć. Chciała, żeby już wyszedł. Musiała się skupić.

- Ale dziś święto, na pew…

- Na pewno - przerwała mu, siląc się na opanowany ton. Coś wciąż zaprzątało jej głowę. Strasznie trapiło. Potrzebowała zostać sama.

- Do zobaczenia. - Nie czekając na jej odpowiedź wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Sakura odetchnęła głośno, gdy tylko usłyszała ich trzask. Przygryzła nerwowo końcówkę długopisu, wpatrując się w paradę, która właśnie przechodziła ulicą, gdzie znajdował się szpital.

Powinna odesłać go od razu do domu, nie badać, nie martwić się w jakikolwiek sposób. Powinna mieć to głęboko gdzieś. Zmarszczyła brwi, czując, jak na jej dłoni pojawia się mały tatuaż. Syknęła cicho przez towarzyszące temu procesowi pieczenie. Po kilku sekundach malunek w całości ukazał się na jej ręce. Czarny atrament jednak szybko spłynął z jej skóry, wylewając się na blat, gdzie ułożył się w kilka słów.

Nervenda, natychmiast.

Na jej twarz wpełzł dziecięcy wręcz, pełen radości uśmiech. Szybko jednak opanowała się, wyczuwając kłopoty. Sasuke nigdy nie pojawiał się nagle. Zawsze uprzedzał ją kilka dni wcześniej, do tego widzieli się ostatnio niecały miesiąc temu. Coś musiało się stać - ta myśl nie wyzwoliła w niej już żadnej radości.

Wstała i spojrzała w lusterko wiszące obok drzwi. Związała włosy w wysokiego kucyka. Z szafy, gdzie trzymała kilka kitli i osobistych ubrań wyciągnęła czarną bluzkę bez ramiączek i wyższe buty, które nie przeszkadzały jej w szybkim biegu. Szybko zrobiła sobie mocny makijaż, nakładając na powieki czarne cienie, a na usta ciemną szminkę. Na plecy narzuciła płaszcz, który podkreślał jej wcięcie w talii, a do uszu włożyła małe, kwadratowe kolczyki. Musiała stać się tą Sakurą, która odpowiadała Sasuke, której Sasuke pożądał. Chciał silnej, niezłomnej i pociągającej, z nutką drapieżności, kobiety, a nie dziewczyny, która za szybko wrzucona w dorosły świat zatraciła bezpowrotnie pewne wartości, bo nie miała nikogo, kto być nią odpowiednio pokierował.

Z tą myślą opuściła swój gabinet. Tylnym wyjściem zgrabnie wymknęła się z budynku. W blasku powoli zachodzącego słońca poruszała się między ulicami, aby w końcu niezauważalnie przemknąć przez bramę, dzięki Hiroshiemu, któremu raz w miesiącu pospolicie dawała w łapę, aby tylko trzymał gębę na kłódkę. Od ponad trzech lat działało. Teraz również minęła go bez zbędnych ceregieli. Siedział w swojej budce i wysilił się jedynie na posłanie jej leniwego spojrzenia.

Zaczęła biec, używając do tego dużej ilości chakry. Musiała dostać się tam jak najszybciej. Sasuke Uchiha nigdy się nie spieszył, miał wszystko zaplanowane. Jeśli użył słowa “natychmiast” coś musiało się stać i nie przeczuwała, aby było to coś dobrego.

Kakashi, kierując się rozporządzeniami Sakury zrobił wszystkie zlecone przez nią badania. Wciąż w głowie kotłowały mu się myśli, co do jasnej cholery stało się w archiwum, czym związana była matka Sakury z Kaivą i z jakiej okazji, sama dziewczyna wykazała mu dziś tyle zainteresowania. Na żadne z tych nurtujących pytań nie znalazł odpowiedzi.

Gdy wyszedł ze szpitala słońce już zaszło. Był niespokojny. Czuł, że to ten moment słabości, gdy odwiedza go Sevrila. Mimo braku szacunku w stosunku do niej, wiedział, że dobrze znała się na swojej robocie. Doświadczył tego już nie raz.

Wykonał telefon, idąc w stronę domu. Gdy pełen sprzecznych emocji i myśli dotarł do swojego mieszkania, ona już czekała. Wpatrywała się w niego swoimi wielkimi, błękitnymi, zapatrzonymi bez pamięci oczami, które błyszczały pożądaniem w księżycowym świetle. Długie i zadbane brązowe włosy puściła wolno, przez co leniwie kołysały się na wietrze. Kakashi, oceniając wzrokiem jej zgrabną figurę, przepuścił ją w drzwiach. Ledwo je zamknął, a dziewczyna już sięgnęła jego ust, niemo proszą go, aby ściągnął maskę. Wyglądała, jakby nie widziała go miesiąc, a nie tydzień. Hatake jednak kategorycznie pokręcił głową.

Odrzucił od siebie wszystkie zmartwienia i niepotrzebne myśli. Skupił się tylko na kobiecie, którą trzymał teraz w ramionach, mając na celu tylko jedno - szybki i przyjemny reset.

Piętnaście minut później, gdy oboje byli już w łóżku, usłyszeli głośne walenie do drzwi.

- Kakashi, zbieraj się! - Zastygli w dość niezręcznej pozycji, a Hatake przeklął pod nosem. - Idziemy świętować i zabieramy cię ze sobą! - Kolejny krzyk Asumy doszedł do ich uszu, ale właściciel mieszkania położył jedynie dziewczynie palec na usta, jednoznacznie dając jej do zrozumienia, że ma się nie odzywać. - Wiemy, że tam jesteś!

- Słodziutki, podwędziłam ci rano klucze. Albo otworzysz po dobroci albo wejdziemy tam siłą! - Kakashi wyskoczył z pościeli jak oparzony. Sevrila wpatrywała się w niego zmieszana, kiedy w pośpiechu szukał swoich spodni, w duchu mając ochotę zabić Anko za grzebanie mu po szafkach.

- Zostań tu - rzucił do Sevrili. - I siedź cicho - dodał, wychodząc z sypialni.

- Wchodzimy na trzy! - Przyszpieszył kroku. - Dwa! - Złapał klamkę. - Jeden! - Pociągnął za nią, a na jego piersi wylądowała już trochę podpita Anko z lizakiem w prawej ręce. - Aleś się dał nabrać! - I wybuchnęła śmiechem. Asuma jej zawtórował.

- Oddawaj klucze - warknął. Był zły. Nie planował na dziś żadnych niespodzianek.

- Nigdy nie miałam żadnych twoich kluczy. - Mitarashi uśmiechnęła się promiennie.  

- Zbieraj się, idziemy pić. - Asuma klepnął go w ramię, ale Hatake tylko przewrócił oczami.

- Nigdzie nie idę. Jestem zajęty. - Anko zmrużyła oczy i spojrzała na niego taksująco.

- Ktoś u ciebie jest! - krzyknęła usatysfakcjonowana, dźgając go palcem wskazującym w tors.

- Nic z tych rzeczy.

- Kłamca!

- Nie.

- A właśnie, że tak!

- Nie.

- Tak!

- Kakashi, co tu się dzieje? - Z twarzy Hatake momentalnie odpłynęła cała krew, za to Anko wyglądała, jakby właśnie znalazła się w raju.

- Właśnie, Kakashi - zaintonowała jego imię podobnie, jak stojąca za nim dziewczyna, ubrana w jego podkoszulek. - Może przedstawisz nam…

- Sevrila, mam na imię Sevrila. - Kobieta wyciągnęła przed siebie dłoń, którą Mitarashi uścisnęła bardzo zdecydowanie, ledwo powstrzymując się od wybuchnięcia śmiechem. Asuma też ostatkami się hamował się od jakiegoś sprośnego komenatarza.

- Asuma.

- Anko, miło mi.

- Mi również. - Uściski dłoni zostały wymienione, a zdenerwowanie Kakashiego wskoczyło na kolejny poziom. Był wściekły.

- Może zabierzesz swoją nową znajomą ze sobą? - Jouninka miała niezły ubaw z całej tej sytuacji. Spodziewała się, że ma kogoś na boku, ale widok dziewczyny i tak ją zaskoczył.

- A gdzie? - Zainteresował się obiekt rozmowy.

- Nigdzie - warknął Hatake. - Poczekajcie tu, zaraz wrócimy.

Po tych słowach chamsko zamknął im drzwi przed nosem.

- “Zostań tu”, czy “siedź cicho” sprawiło ci tak wiele problemów w kwestii rozumienia moich poleceń, co? - syknął, szybko zmierzając do sypialni.

- Przepraszam, usłyszałam krzyki i…

- Jakie krzyki by to nie były, to jesteśmy w Konoha i nie byłoby tu takich, z którymi nie dałbym sobie rady - uciął, wyjmując z szafy uprasowaną, czarną koszulę. - Ubieraj się. - Rzucił w jej stronę sukienkę, w którą jeszcze chwilę temu była ubrana.

- A-ale zabierzesz mnie ze sobą? - Dotknęła jego ramienia, ale ten strzepnął jej dłoń.

- Oszalałaś? - prychnął. - Dobrze znasz warunki układu, dziś złamałaś ten najważniejszy, więc po prostu się ubierz i zniknij mi z oczu.

Nie pojęcia, jak bardzo ranił delikatną w środku istotę, która była w stanie zrobić wszystko, aby tylko go zadowolić, aby tylko był szczęśliwy. Starając się powstrzymać zbierający się w niej szloch, jaknajszybciej opuściła jego mieszkanie, nie zamieniając z nim ani słowa.

Kakashi mimo tego zdawał sobie sprawę ze swojego postępowania - no przynajmniej w części. Jednak od kobiety takiej jak Sevrila nie oczekiwał czegoś głębszego. Nie chciał tego. Nie, po Khaleshi, która…

- Kakashi, no! - Po chwili stanął przed swoimi drzwiami, zamykając je na klucz. - W końcu. - Anko tupnęła nogą. Hatake zaskoczony spojrzał na większą grupę osób przed swoim domem. - Mówiłam, że będzie fajnie. - Wyszczerzyła się od ucha do ucha.

- Dobrze cię widzieć, stary. - Z tłumu wyszedł Iruka, który podał mu rękę. Zaskoczony Kakashi również ją uścisnął. - Witaj z powrotem.

Sakura biegła już co najmniej dwadzieścia minut. Fizycznie nie zmęczyła się ani trochę. Jedynie jej chakra uszczupliła lekko swoje zapasy.

Za każdym razem perspektywa spotkania się z Uchihą budziła w niej stare nadzieje, wciąż jakąś częścią każące jej wierzyć, ze wszystko się jednak ułoży. Tak naprawdę wiedziała, że były totalnie płonne, bez możliwości spełnienia, lecz mimo wszystko wolała się nimi mamić, niż je zabić, pozwolić, aby już nigdy nie wróciły.

Każdy pokonany metr, który zbliżał ją do Nerevendy był drogą przez mękę, a Uchiha jako finalny ośrodek podróży był zbawieniem, które ona miała nieodpartą ochotę dziś zaliczyć.   

Cicha, cywilna wioska powoli kładła się spać, przez co na ulicy Sakura nie spotkała za wiele osób. Jednorodzinne domy przeważały w tej miejscowości, pomijając kilka sklepów różnego rodzaju. Zmierzała ku jednemu z mieszkań, na samym końcu ulicy, na którą właśnie weszła.

Czuła narastające podniecenie, które ją ogarniało. Każde spotkanie z Sasuke traktowała, jak moment oddechu, moment wolności i niewoli jednocześnie. Musiała udawać przy nim kogoś, kim nie była, to prawda, ale i tak nie zmieniało to faktu, że w jego objęciach, jak w niczyich innych, odnajdywała siebie - nawet jeśli musiała ją ukrywać.

Serce zabiło jej szybciej, gdy stanęła przed odpowiednimi drzwiami. Drżącą ręką zapukała trzykrotnie, a kiedy nikt się nie odezwał, weszła do środka. Podążyła przed siebie, żołądek podszedł jej do gardła. Wreszcie…

Weszła do pokoju po prawo. Zobaczyła, jak siedział na łóżku. Wstrzymała oddech na jego widok, stojąc w progu.  Księżyc oświetlał nagie plecy mężczyzny, a jego oczy niebezpiecznie błyszczały w ciemności, świdrując ją smolistym spojrzeniem, które potrafiło przeskanować człowieka w ułamku sekundy.  Nawet teraz.

Wstał, a ona drgnęła. Nie spuszczając z niej niecierpliwego wzroku szedł powoli ku niej. Myślała, że minie nieskończoność, zanim w końcu jej dotknie, zanim w końcu znów udowodni, że jest jego. Był jak mamiący ją wąż, ściągający ją ku złemu. Jego napastliwe oczy aż pytały: masz odwagę zatańczyć z diabłem?

Napięcie między nimi wybuchło, gdy przyciągnął ją ku sobie i pocałował tak, jak tylko on potrafił, bo tylko on sprawiał, że rozpadała się w czyichś ramionach na miliardy kawałków, które poskładać mógł tylko on. Tak i teraz poddawała się wszystkim jego pocałunkom, tak bardzo spragnionych, wręcz stęsknionych. Chciała w to wierzyć. Chciała wierzyć, że za nią tęsknił, że potrzebował jej tak mocno, jak ona jego.

Popchnął ją na ścianę, na chwilę przerywając ich kontakt. To kilka sekund wystarczyło, aby wszystka jej obrona  ulotniła się bez reszty. Gdy ponownie złączył ich ciała nie było już odwrotu. Jego dłonie tak cudownie błądziły po jej ciele, jego usta tak cudownie napierały na jej, oddając całą siłę uczucia, któremu się poddała. Przestała myśleć, zaczęła tylko czuć.

Uniósł jej dłonie nad głowę i przytrzymał je tam jedną ręką. Zszedł z pocałunkami na szyję dziewczyny, zostawiając tam mokre śladu swojej obecności. Wiła się pod jego dotykiem, była świadoma tego, jak na nią działał, jakie reakcje w niej wywoływał. Czekała na nie z utęsknieniem, kochała je.

- Co tak szybko? - warknął, odchylając się lekko, aby spojrzeć jej w oczy.

- Natychmiast, to natychmiast - szepnęła, patrząc na niego spod wpół zmrużonych powiek. Jęknęła, gdy wciąż unieruchamiając jej dłonie, dotknął jej uda, potem brzucha, piersi, a na końcu ust, których kontur zakreślił, aby przygryźć mocno ich dolną wargę, chcąc znów usłyszeć jej poddańczy jęk.

- Doceniam twoje podejście - powiedział zachrypłym głosem bardzo blisko jej ucha. Przeszły ją przyjemne dreszcze, nawet trochę nie ostudzające wysokiej temperatury jej ciała, które płonęło pod jego wzrokiem, dotykiem.

- Sasuke - szepnęła tonem przepełnionym pragnieniem. Upajał się jej widokiem, takiej oddanej, bezbronnej, całej tylko dla niego. - Pocałuj mnie.

Nie kochał jej, nie potrafił. Jednak na swój, specyficzny sposób szanował i cenił, choć tylko on wiedział, co to dokładnie znaczyło. Też czekał na każde ich spotkanie, chciał zobaczyć, jak znowu mu się oddaje, ile ma nad nią władzy i na jak wiele sposobów mógłby to wykorzystać.

Spełnił jej życzenie, i gdyby nie przytrzymywał jej teraz w talii, z pewnością by upadła. Objęła jego szyję, mocniej przyciskając do siebie. W końcu czuła się na właściwym miejscu, we właściwym czasie. W niebie, które nosiło jego imię.

- Kelner! Jeszcze kolejkę!

- Nie - zaprzeczył Kakashi, jednak Iruka nie wyglądał na przekonanego.

- Na mój koszt. - Podał pracownikowi pubu banknoty, a przed ich nosami wylądowały dwa kieliszki.

Hatake musiał przyznać, że bawił się całkiem nieźle. Nie było tak fatalnie, jak początkowo zakładał. Atmosfera zalatywała sztucznością, ale tylko z początku. Potem wszystko poszło zgodnie z planem, razem z ilością butelek wypitego alkoholu. Kakashi poczuł się podobnie jak kilka lat temu, gdzie takie wypady miały miejsce częściej. Nadal kuła go świadomość, że bawił się bez Gai’a, ale starał się ją maskować na wszystkie możliwe sposoby, i chyba mu wychodziło. Po trzech godzinach nikt nie patrzył już na niego, jak na nową zabawkę w lunaparku, a jak na swojego dawnego znajomego, który po prostu zabłądził przez jakiś czas na drodze życia, ale już wrócił i miał się dobrze.

- A nie mówiłam? - Pijana w sztok Anko uwiesiła się na jego ramieniu, ledwo utrzymując się w pionie. - Jest fajnieee.

- No jest - odparł Kakashi z lekkim uśmiechem, przytrzymując znajomą w talii, aby się nie wywróciła.

- Ooo, Hatake. A co tu się zadziało? - Wskazała na jego dłoń obejmującą go w pasie, po czym wybuchnęła śmiechem. - Myślałam, że etap podrywu mamy za sobą - dodała przez łzy, na co on uśmiechnął się cierpko.

- Tak, mamy od momentu, kiedy skończyliśmy osiem lat, gdy o mało nie włożyłaś mi patyczka od lizaka w tyłek. - Wszyscy zgromadzeni wybuchnęli śmiechem. Dziewczyna im zawtórowała.

- To fakt - dodała, ocierając łzy, które zebrały się w kącikach jej oczu. - Ale ta twoja nowa dziewczyna tooo… ładna jest! - Czknęła i pokręciła głową. - Nawet bardzo.

- To nie jest moja dziewczyna - odparł spokojnie, zbyt pijany, żeby teraz wykłócać się o kwestię Servilii.

- Chodziła w twojej koszulce, Hatake. Widziałam! - Znów się zaśmiała, na co on podał jej swój kieliszek.

- Do dna, Mitarashi. - Ledwo trafiła do buzi, choć i tak kilka kropel płynu kapnęło na jej bluzkę.

- Uuupijasz mnie - mruknęła, przytulając się do jego ramienia.

- Tylko nie zasypiaj. - Strzelił jej pstryczka w nos, ale nie spowodowało to, że przestała coraz bardziej sennie przymykać powieki.

- Na kim zaśnie, ten ją odstawia - rzucił Iruka przez ramię, na co Kakashi przewrócił oczami. Usłyszał ciche chrapanie. Usnęła na stojąco… pięknie.

- Chłopaki, będę się zbierać. Zostawiłem Kurenai samą z Mirayem. - Asuma wstał, rozglądając się za swoją kurtką.

- Ja też.

- To ja też.

- I ja.

Po kolei zaczęły odzywać się głosy, a zaraz po tym ich właściciele podnieśli się z miejsc, szurając krzesełkami. Kakashi westchnął, nie mając ochoty targać uchlanej Anko przez całą wioskę w środku nocy. Szybko jednak doszedł do wniosku, że nie miał innej możliwości. Przecież nie mógł jej tu zostawić w towarzystwie barmana, który już samym wzrokiem ją gwałcił. Byłoby to niehumanitarne. Nekrofilia jest passe.

Opuścili bar jako ostatni. Kakashi poczekał, aż wszyscy się ze sobą pożegnają, aż cały ten tłum się stamtąd wygrzebie. Dopiero wtedy zaczął targać za sobą Mitarashi, która ledwo co ruszała nogami.

Gdy wyszli na ulicę, nie byli jej jedynymi przechodniami, ale i tak nie zwracali na siebie uwagi. Wszyscy byli tak samo pijani i koło nosa im latało, czy ktoś obok nich szedł, człapał, czołgał się, czy nie.

- Anko, żebyś miała jutro największego kaca w swoim życiu - rzucił, gdy potknęła się, przez co oboje o mało nie skończyli na twarzami na ziemi.

- Hakateee? - Przebudziła się, ale Kakashi widząc co się dzieje, mocniej ją przytrzymał i przyspieszył kroku.

Pamiętał, gdzie mieszkała, choć teraz nie był tego taki pewien. Wiedział, że znajdował się na odpowiedniej ulicy takich samych domów jednorodzinnych, lecz czy stał przed drzwiami odpowiedniego już nie miał pojęcia.

- Zapukaaaaj. - Posłuchał jej, ale dopiero po chwili zorientował się, że przecież mieszkała sama. Usłyszał dźwięk otwieranych drzwi. - Psikuuus. - W progu stanął wysoki i dobrze zbudowany mężczyzna w wieku dwudziestu kilku lat, którego wściekłość aż uderzyła Kakashiego w twarz.

- Wynoś się! - Za jego plecami przeleciał talerz, który z głośnym trzaskiem rozbił się na ścianie. - Wynoś, powiedziałam! - Znał ten głos. Zmarszczył brwi, gdy zobaczył w korytarzu Sakurę, zamachującą się na chłopaka kolejnym talerzem. - Wynoś!

- To mój dom - odparł ścigany.

- A mój następny, hahaha - zaśmiała się pijacko Mitarashi.

Hatake, nie myśląc za dużo oraz korzystając z okazji, szybko ulotnił się z ganku i ruszył do domu dalej, który już niewątpliwie należał do Anko. Wkurzony wyjął jej klucze z torebki i wszedł z nią do domu. Zdjął jej buty i w ubraniu położył do łóżka. Zostawił przy nim butelkę wody, po czym wyszedł, stojąc teraz przed jej domem.

Nasłuchiwał, i w końcu usłyszał.

- Dobrze! Niech tak będzie! - Drzwi domu obok ponownie się otworzyły, ale tym razem wściekła wyszła przez nie Sakura, nie oglądając się za siebie.

- Sama tego chciałaś! - krzyknął za nią mężczyzna, pozostając w progu domu.

- Teraz już nie powinno cię to obchodzić! - Kakashi ruszył w ślad za dziewczyną, nie zdradzając swojej obecności. Był ciekaw dokąd szła i miał zamiar się tego dowiedzieć, nawet jeśli musiałby ją śledzić. Jej różowe włosy stanowiły dobry punkt orientacyjny, dzięki czemu bez przeszkód szedł kilkadziesiąt kroków za nią, nie spuszczając jej z oczu.

Wyglądała na poważnie wkurzoną, a nim po pijaku czasami kierowała wścibskość. Po dzisiejszym incydencie w archiwum i gabinecie, miał przemożną ochotę odnalezienia powodu jej złości. Szczególnie teraz.

Szedł za nią kilka minut, dopóki nie zatrzymała się pod sklepem całodobowym. Przystanął w odpowiedniej odległości i czekał, aż z niego wyjdzie. Wyszła po chwili, i pierwsze co zrobiła, to uniesienie do ust butelki wina i, z wyraźnym krzywieniem się, wypicie jej do połowy. Gdy przestała, zakaszlała kilka razy, lecz grymas na jej twarz był niewyobrażalny. Mimo tego znów zaczęła iść, a on zaraz za nią.

Jak wielkie było jego zdziwienie, gdy zatrzymała się pod jego domem?

Pociągnęła za klamkę, lecz ta nie ustąpiła. Przed wyjściem przecież zamknął drzwi na klucz.

- Kakashi, otwórz te pieprzone drzwi! - wydarła się, biorąc kolejnego dużego łyka, którym opróżniła butelkę do końca, rzucając ją w przydrożne krzaki. - Kakash…

- Co? - mruknął, a ona odwróciła się, zamachując się do ciosu. Oboje byli lekko wypici, więc ona lekko chybiła, a on lekko nie zdążył z blokiem. W efekcie jednak nic nikomu nie stało, tylko Hatake trzymał jej dłoń przy swojej twarzy, znajdując się zdecydowanie za blisko dziewczyny, która wstrzymała oddech.

- M-musimy porozmawiać - szepnęła, a on dopiero teraz zobaczył w jej oczach łzy. Zmarszczył brwi i puścił jej dłoń. Otworzył drzwi i bez słowa wpuścił ją do mieszkania.

- Co jest takiego ważnego? - spytał, udając, że w ogóle nie rusza go jej obecność, że w ogóle go nie obchodzi. Starał się zachować trzeźwy umysł, co wcale nie było łatwe.

- Coś co ty wiesz, a ja nie - odparła, ale jej ciałem zaczęły targać torsje.

- Tam gdzie zawsze - powiedział, choć i tak poszedł za nią, gdy jak strzała wypruła do łazienki.

Klęczała przy ubikacji, zwracając nadmiar alkoholu, który wlała w siebie przez ostatnie piętnaście minut. Podszedł i przytrzymał ją z włosy, w duchu modląc się, aby zapach wymiocin nie spowodował jego własnych, co przecież było możliwe. Gdy przestała, otarła sobie twarz papierem toaletowym i wstała, chybocząc się na boki.

- Tego nie było w planach - mruknęła, a on puścił jej włosy, które kaskadą opadły na plecy.

- Tam masz nową szczoteczkę do zębów. - Wskazał na szafkę. - Czuj się, jak u siebie - dodał z ironią, opuszczając łazienkę.

Wciąż nie miał pojęcia, czego mogła od niego chcieć o tej godzinie, w środku nocy i w stanie dość sporego upojenia alkoholowego. To wszystko nie trzymało się kupy. Przetarł twarz i wstawił czajnik. Wyjął dwa kubki i zaparzył herbatę. Słyszał odległy szum wody, gdy otwierał okno, chcąc, aby mieszkanie wywietrzało.

W końcu Sakura wyszła z łazienki, ale on już siedział w sypialni, która była najbliżej, z herbatą, wodą i tabletkami na ból głowy. Stanęła w drzwiach. Księżyc oświetlał jej zgrabną sylwetkę. Przeczesała włosy na prawą stronę, eksponując swoją szyję i obojczyk, któremu obecnie przyglądał się Kakashi.

- Przeszło ci? - spytał, próbując odezwać się jak najbardziej oschle.

- Trochę - powiedziała cicho. Widział, że czuła się głupio. Widział też jednak, że czuła się bardzo źle, i nie miał tu na myśli stanu fizycznego.

- To dobrze. - Skinął głową. - Proszę. - Wskazał na rzeczy, które przyniósł.

- Dziękuję. - Nieśmiało upiła kilka łyków wody, siadając obok niego na podłodze, opierając się plecami o ramę łóżka. Odetchnęła, i zachciało jej się płakać.

Siedzieli w ciszy. W obojgu organizmach krążył jeszcze alkohol, który powodował, że świat lekko wariował, że wszystkie bodźce zostały wyeksponowane.

Oboje myśleli o tym, samym, choć o tym nie wiedzieli.

Bo rozczarowanie ma wiele odsłon. Można się rozczarować sobą - jak on - i kimś innym - jak ona. Efekt jednak był ten sam. Czego by nie robili i tak szło to nie po ich myśli, przez co ich życie powoli waliło się niczym kostki domina. Oboje byli tak samo spragnieni drugiej osoby, tylko w inny sposób. On chciał normalności i kobiety, którą by pokochał, a ona chciała mężczyzny, ale tylko jednego, wybranego. Żadne z nich do tej pory nie otrzymało tego, czego pragnęło, choć oboje na to zasługiwali.

Ona godzinę temu usłyszała jedno słowo: odchodzę.

Jej świat w tym momencie uległ rozpadowi na dwie części: świat z Sasuke i świat bez Sasuke.

A powód był tylko jeden.

Uniosła dłoń i patrzyła na nią pod kątem, obserwując każdy z palców po kolei, jakby każdy z nich był możliwością na ponowne przebywanie z nim. Ale przecież to niemożliwe. Mogła o to obwiniać tylko jedno, bo to właśnie wpłynęło na jego decyzję.

- Masz mi natychmiast wytłumaczyć, czym jest Kaiva.

***

Witam!

Rozdział na pełnej szybkości, na pełnym spontanie. Dziś usiadłam, dziś napisałam. Nic nowego, jednak wcześniej nie dodawałam notki bez korekty. Jednak spędziłam nad tyle nad tym czasu, że aż się rwę, żeby go dodać. Czasami tak mam xd

Tak czy siak, chyba jestem z tego rozdziału zadowolona. Pewnie dlatego, że jeszcze go nie przeczytałam ponownie. Ale cóż. Te przykre czynności już jutro. 

Pozdrawiam!