I Zgrzyt

"Dwa aniołki w niebie

Piszą listy do siebie

Piszą, piszą i rachują 

Ile kredek potrzebują

Dwa diabełki w piekle

Wiążą dla nich pętle

Na ich wiotkie szyjki

Owce to nie wilki"

~Zeus

Ból przeszywał jego głowę we wszystkich możliwych płaszczyznach. Dawno nie dopadła go tak wielka niemożność logicznego myślenia. Każdy ruch wymagał więcej wysiłku niż zwykle, nie mówiąc o dawce zawrotów głowy dodanych w bonusie. Powoli i leniwie usiadł na łóżku, w myślach przeklinając parszywą migrenę. Podrapał się po karku, na oślep sięgając na półkę, gdzie powinna leżeć jego maska. Z racji, że znajdowała się dokładnie tam, gdzie zostawił ją wieczorem, bez trudu nałożył materiał odruchowo na twarz.

Pokręcił głową, chcąc rozluźnić spięte mięśnie. Czuł się, jakby przebiegł co najmniej maraton. Tak samo pachniał.

- Szlag by to – rzucił pod nosem, spuszczając nogi na panele sypialni.

W pokoju panował zaduch i półmrok. Otworzenie okna sprowadziłoby za wiele obcych dźwięków, a złożenie do końca żaluzji przysporzyłoby więcej kłopotu niż pożytku. W świetle dziennym burdel panujący w całym mieszkaniu byłby widoczny gołym okiem, a tak to był jako tako utajony w czeluściach małego lokum.

Mężczyzna przeczesał włosy palcami, dochodząc do wniosku, że jedyne co mogło go teraz uratować, to szybki, solidny i zimny prysznic. Nienawidził tego procesu z całego serca. Był nieprzyjemny i powodował dudnienie w głowie oraz zmrożenie nerwów, ale miał przeczucie, że tylko to mogło go teraz dobudzić.

Wszedł do kuchni, spoglądając na zegarek. Wskazywał on godzinę dziewiątą dwadzieścia siedem. Kilka minut po dziesiątej miał zjawić się u Tsunade na rozmowie. W głębi serca spodziewał się tego, co miał niedługo usłyszeć. To, co robił obecnie ze swoim życiem, dawno przestało być czymś normalnym. Świadomie pogrążał się z dnia na dzień coraz bardziej, bo najnormalniej w świecie przestało mu zależeć. Nie miał nic, czemu mógłby się poświęcić, a praca przestała zajmować najwyższe miejsce na liście priorytetów. Teraz nawet ta lista odeszła do przeszłości.

Włączył czajnik elektryczny. Wyjął z szafki ostatni czysty kubek i torebkę mięty. Zalał wszystko wrzątkiem i zostawił, aby w spokoju się zaparzyło. Sam wziął ręcznik z kaloryfera, podążając do łazienki.

Prysznic sprostał oczekiwaniom. Zmroził mu mózg, wywołał drgawki i dodatkowy ból, choć w innym ośrodku niż przyziemny kac. Gdy ponownie znalazł się w kuchni mięta zdążyła trochę ostygnąć. Z szuflady wyjął tabletkę przeciwbólową, szybko ją popijając. Z lodówki wyjął wczorajsze żarcie na wynos, którego nie mógł zmęczyć. Nie kłopocząc się z użyciem mikrofalówki zjadł je na zimno, nie patyczkując się z talerzem, czy siadaniem przy stole. Opróżnił pudełko szybko i na stojąco.

Wśród stosu brudnych ciuchów znalazł zegarek. Dostał go rok temu od Hokage, która miała nadzieję, że dzięki temu Hatake przestanie się spóźniać. Nie osiągnęło to pożądanego skutku. Cóż za niespodzianka.

Zarzucił na siebie czystą, czarną koszulkę i dresy. Opaskę ninja zawiązał luźno na szyi. Jakiś czas temu przestał chodzić w charakterystycznej dla niego kamizelce jounina, czasem zarzucając tylko na plecy zwykłą ciemną, cywilną. Tamta kojarzyła mu się z pracą, misjami, ANBU oraz nieprzespanymi nocami i ciągłym życiu w biegu, którego miał serdecznie dosyć. Może to prawda, że zaczął się starzeć? Że po IV Wielkiej Wojnie Ninja coś w nim pękło? Mało co go interesowało, nie wspominając o inicjatywie z jego strony. Powoli zaczęto się do tego przyzwyczajać.

Wyszedł z domu, nawet nie zamykając drzwi, było mu wszystko jedno. Nie miał nic wartościowego, nic na czym by mu zależało. Nic, czego strata mogłaby zaboleć. Przez ostatnie lata szczególnie go to nurtowało i stopniowo wypalało coraz większą dziurę, której nie potrafił niczym zapełnić. Z początku próbował zatkać ją pracą. Rzucił się w wir roboty, wpadając w bezsenność. Sposób w jaki żył nie przewidywał więcej niż cztery godziny snu na dobę, dzięki czemu miał miej czasu na zbędne myślenie.

Przynajmniej wtedy go podziwiali, chociaż wtedy czuł się szczątkowo potrzebny. Oszukiwał siebie, wmawiając, że to całe zaangażowanie i chęci naprawdę potrafiły zaważyć na czyimś życiu, komuś pomóc. A potem zginął Gai.

Wspomnienia nie dawały mu normalnie funkcjonować. Przez kolejne pół roku starał się wrócić do normalności. Dzięki pracy nie dawał sobie ani chwili wytchnienia, bo zwiększył jej natężenie jeszcze bardziej. Całe jego działania w tym kierunku trwały do momentu, kiedy znalazł się na szpitalnym oddziale z powodu wyczerpania organizmu.

Potrząsnął głową, wywołując ból w skroniach. Nie chciał o tym myśleć. Wolał żyć tym, co działo się teraz, mimo że nie było to ani trochę bardziej interesujące. Dzień w dzień albo zapijał się w którymś z okolicznych barów albo znikał na całe noce w lesie, chodząc bez celu. Dawno przestał spotykać się ze znajomymi, denerwowali go. Nie potrafili zrozumieć ogromu obowiązków, które na niego nałożono. Nigdy nie zostali postawieni w podobnej sytuacji, przez co nie byli w stanie pojąć tego, jak ważne decyzje musiał podjąć, czemu stawić czoła.

Ból nadal pulsował gdzieś na tyłach jego czaszki, a ociężałe nogi ledwo co parły przed siebie w stronę siedziby Tsunade. Nie chciał się tam znaleźć, słuchać kolejnych wywodów o tym, że jest dorosły, że okres żałoby został już dawno zakończony, a czas na pozbieranie się do kupy przeminął. Może nie miał tego głęboko gdzieś, ale z pewnością mniej go to ubodło, niźli miałoby to zrobić jeszcze cztery lata temu.

Niespiesznie pokonywał schody, wspinając się po nich tylko po to, aby otrzymać soczysty opierdol, którym osobiście lekko gardził. Przestało go to ruszać, a jego reakcje opierały się na potakiwaniu i przyznawaniu racji Hokage, która mimo szczerych chęci nie potrafiła na niego wpłynąć. Żadna gadka o reputacji, czy opinii społeczeństwa nie działała. Po prostu straciła na wartości, gdy sam Hatake doszedł do wspaniałego wniosku, mówiącego, że każdy musi kiedyś przeminąć, aby dać młodym szansę na wybicie się. Ona z kolei odbijała piłeczkę, tłumacząc się, że rzeczywiście – trzeba zejść ze sceny w odpowiednim momencie, ale można zrobić to z klasą, z jaką przystaje to zrobić tak powszechnie szanowanemu człowiekowi, w dodatku rozpoznawanemu w całym świecie shinobi - Kopiującemu Ninja. On tylko wzruszał ramionami, wpędzając biedną kobietę w istną furię. I tak non stop.

Gdy w końcu znalazł się na samym szczycie schodów, odetchnął głęboko. Włożył ręce w kieszenie spodni i wszedł do siedziby Kage, nie rozglądając się na boki. Starał się nie zwracać na siebie niczyjej uwagi, aby nie przyciągnąć do swojej osoby zbędnych spojrzeń i osób.

- O, Kakashi! – Hatake przeklął cicho pod nosem i ignorując niechęć do nawiązaniu kontaktu z kimkolwiek, odwrócił się w prawo, skąd nadchodził Asuma z synem na rękach. Berbeć miał trzy i pół roku, a był narwany jak diabli. Nadzwyczaj żywotny maluch mimo braku empatii ze strony szarowłosego wujka, za każdym razem cieszył się na jego widok.

- Witaj – mruknął jounin, spoglądając na uśmiechniętego przyjaciela.

- Słuchaj. Kurenai ma dzisiaj imieniny i potrzebuję pomocy. – Mimo wesołego tonu, Asuma spoglądał na niego trochę nieufnie. Kakashi mimo wszystko wolał zachować jakieś pozory trzymania fasonu i dawnego autorytetu, przez co starał się ukrywać swoją przyjaźń z alkoholem, która ostatnio mocno kwitła. Sarutobi miał wobec niego pewne podejrzenia, jednak nigdy nie wypowiedział ich głośno i wolał, żeby tak zostało. Mimo tego nadal ufał przyjacielowi, i znając go od zawsze uważał, że nie zawiedzie go w tak ważnej chwili. – Zająłbyś się Mirayem dziś po południu?

- Co? – Tego się nie spodziewał. Opieka nad tym bachorem jakoś średnio mu pasowała, nie wspominając o spędzeniu czasu w jego towarzystwie więcej niż dziesięć minut. Miał średnią rękę do dzieci, od kiedy jego cierpliwość zaczęła się wyczerpywać szybciej niż zwykle. Może rzeczywiście miał nerwicę – jak podejrzewała Tsunade. Jednak Asumie to najwyraźniej nie przeszkadzało.

- No tak. Wszyscy są dzisiaj zajęci, jutro Święto Pracy i tak dalej.

- Święto Pracy – mruknął Kakashi, uciekając wzrokiem gdzieś na posadzkę. Jutrzejszy dzień zapowiadał się co najmniej wybornie.

- Więc dziś potrzebuję pomocy, żeby ogarnąć dom i całą resztę. Do tego, jak mówiłem Kurenai ma dziś…

- Dobra, dobra. Zrozumiałem za pierwszym razem. – Hatake oparł ciężar ciała na jednej nodze, patrząc na zadowolone dziecko, które wpatrywało się w niego z niecodziennym zainteresowaniem.

- Nasza opiekunka jest chora, teściowie na wczasach, a mały cię lubi. – Asuma wydawał się mówić szczerze, ale im dłużej mówił, tym bardziej Kakashiemu się odechciewało.

- Na wczasach?

- Tak. Dostali pozwolenie od Księżniczki i nie ma ich już miesiąc. Plażują. – Hatake zmarszczył brwi, wyobrażając sobie rodziców Kurenai wygrzewających się na plaży. Definitywnie ten widok nie poprawił jego nastroju.

- Aha.

- To jak? – Miray nie posiadał się z radości na widok wujka. Szkoda, że nie działało to w drugą stronę.

- Wiesz, mam w mieszkaniu mały bałagan i…

- Właśnie! Pamiętasz, jak na urodziny miałem zrzucić ci na głowę ekipę sprzątającą? – Poprawił malca na rękach, podrzucając go lekko do góry, aby wygodniej się ułożył. – Jak im idzie?

- Co? Komu?

- No przecież mówiłem ci w tamtym tygodniu, że ustaliłem termin  na dzisiaj. - Podrapał się po głowie. - Miały tam być od dziewiątej.

- Kiedy miałeś zamiar mi to powiedzieć? – Kakashi łypnął na niego, lecz Sarutobi niezrażony kontynuował dalej.

- Mówiłem ci, w tamtym tygodniu - powtórzył.

- Świetnie.

- Nie zamknąłeś mieszkania, prawda?

- Nie.

- Widzisz, jak dobrze cię znam? – Rzeczywiście, bomba.  -  To jak, mogę na ciebie liczyć? – Spoglądał na niego przyjaźnie, dobrze wiedząc, że czy Hatake zgodziłby się czy nie, i tak Asuma wcisnąłby mu dzieciaka, choćby miał zrobić to siłą.

- Ile to miałoby zająć?

- Świetnie. Podrzucę ci go o czternastej. – Puścił mu oczko uśmiechnięty od ucha do ucha. Wybornie. Nie mogłem wymarzyć sobie lepszego wieczoru. – To my lecimy. Do zobaczenia, stary!

Kakashi zamknął oczy, nie do końca jeszcze dowierzając na co się zgodził. Choć w sumie to się nie zgodził, ale przecież nie będzie trzymał dzieciaka na balkonie, albo nie przywiąże go do kaloryfera.

Hm. A może ten pomysł z kaloryferem wcale nie jest taki zły?

Wszedł po kolejnych schodach prowadzących na piętro. Znalazł się w przestronnym holu, gdzie urzędowała sekretarka Hokage – Shizune. Drobna kobieta nie zwróciła na niego uwagi zajęta pracą. Pieczołowicie wypełniała kolejne tabelki statystyczne potrzebne na jutrzejsze święto, aby naświetlić mieszkańcom sytuację materialną wioski i całą resztę tego zbędnego bajzlu.

- O, Kakashi! Wybacz, zamyśliłam się – odezwała się dziewczyna, gdy minął ją. Nie zatrzymując się uniósł dłoń na znak przywitania się.  Przystanął dopiero przy drzwiach. Zapukał i słysząc ciche „proszę” wślizgnął się do środka.

Tsunade siedziała na swoim wielkim fotelu, a jej miejsce pracy zapełnioone było przez ogrom papierów, walających się i na blacie, i pod, i obok – wszędzie. Hatake zręcznie je omijając, aby czasem żadnego nie nadepnąć, zbliżył się do niej.

- Już nawet nie usłyszę od ciebie zwyczajowego dzień dobry? – rzuciła kąśliwie blondynka, wstając.

- Dzień dobry. - Jednym ruchem zrzuciła wszystkie pliki kartek z biurka na podłogę. Rozleciały się we wszystkich możliwych kierunkach, jednak ta zdawała się nie zwracać na to uwagi. Usiadła wygodnie na blacie, wbijając w Kakashiego mordercze spojrzenie.

- Z łaski na uciechę, co? Hatake? – Jej uszczypliwy komentarz w żaden sposób na niego nie wpłynął. Jedyne, co Kakashi zrobił, to wyjęcie rąk z kieszeni  i skrzyżowanie ich na piersi.

- Co tym razem?

- To co zawsze – westchnęła cynicznie, spoglądając na wioskę przez ogromne okna swojego gabinetu.

Na ulicach było mnóstwo ludzi, jak to koło południa. Natężenie misji z racji jutrzejszego święta zostało zmniejszone, aby pojutrze zwiększyć się dwukrotnie – trzeba przecież nadgonić straty. Więc na co komu w ogóle to parszywe święto?

- Słuchaj. Wiem, że nie raz poruszaliśmy tę kwestię, ale jeśli dalej tak pójdzie, to będę musiała zawziąć w twoim przypadku środku dyscyplinarne. – Zamknęła oczy. – Miałam nadzieję, że nigdy nie będę musiała ci tego mówić. Przeliczyłam się.

- Co znaczy „środki dyscyplinarne”, Hokage-sama?

- Daruj sobie to sarkastyczne „Hokage-sama”, Kakashi – parsknęła z nutą urazy. Jej twarz wyrażała ciągłe zmęczenie. Lata dawały się jej we znaki, co było coraz bardziej widoczne. Jutsu utrzymujące jej młody wygląd nadal działo. To oczy ją zdradzały. Oczy i zachowanie. Coraz bardziej drażliwe, wręcz uciążliwe. Na pewno zawsze jej intencje były dobre, choć nie zawsze szły w parze z pozytywnymi skutkami.

- Już odszedłem z ANBU, czego jeszcze ode mnie oczekujesz? – rzucił Kakashi, przypatrując się jej wnikliwie.

- Nigdy nie oczekiwałam, że opuścisz tę jednostkę – powiedziała, zagryzając dolną wargę w zastanowieniu. – Tak naprawdę, to wszyscy czekają na twój powrót…

- Który nie nadejdzie – skończył niskim głosem, który bardziej przypominał pomruk, niż normalną odpowiedź. Tsunade napięła mięśnie, biorąc głęboki oddech, chcąc tym samym opanować zszargane nerwy.

- Minęło sporo cza…

- Najwyraźniej niewystarczająco dużo.

- Możesz mi do cholery nie przerywać? – syknęła, zeskakując z biurka. W pomieszczeniu zapadła cisza, gdy kobieta podchodziło do okna, odwracając się tyłem do jounina.

- Każdy popełnia błędy, Kakashi. Ja również. – Hatake stał nieruchomo, czekając na kolejną fantastyczną poradę na temat, jak ma sobie ułożyć życie, aby wszystkim było dobrze. Ostatnio nazbierał ich aż nazbyt wiele, więc tę również zamierzał puścić mimo uszu. - Wczoraj straciliśmy dwoje pacjentów, którzy wcale nie musieli umierać. - W głowie jak przez mgłę zaświtało mu wczorajsze spotkanie z Sakurą, którą pozostawił samą sobie w barze grubo po pierwszej w nocy. Przypomniało mu się to, co zdążyła powiedzieć, zanim mówiąc bez ogłady, zlał ją, wychodząc bez słowa.

- Tak się zdarza, nie każdego da się uleczyć.

- Właśnie, Kakashi, tak się zdarza. – Przytaknęła całkiem ochoczo. – Ludzie są tylko ludźmi, popełniają błędy.

- Jedne błędy są bardziej tragiczne, inne mniej.

- To mi na stole zmarło dwoje ludzi.

- Ilość, nie znaczy jakość.

- Do diaska, Hatake! Czy ty siebie słuchasz?! – ryknęła, kładąc dłonie na biodrach.

- Pamiętam każde słowo, Hokage-sama – potwierdził ze spokojem, wprawiając blondynkę w jeszcze większą złość.

- Misja, operacja. Jedno i to samo. I tu i tu giną ludzie, którzy wcale nie musieli – wycedziła, mrużąc groźnie oczy. Jej zapał względem jego osoby zawsze go deprymował. Czemu nie potrafiła odpuścić, dać mu spokoju? Z początku to doceniał. Teraz wbrew przeciwnie.

- Zabiłaś kiedyś swojego najlepszego przyjaciela?

- Kakashi, to nie ty go zabiłeś. Zginął w walce – warknęła.

- Do której ruszył z mojego rozkazu – powiedział chłodno, nie pozwalając żadnej emocji uwolnić się. Skrzętnie zamknął wszystkie w najlepszym sejfie, jaki udało mu się kiedykolwiek wewnątrz siebie wyprodukować.

- Nie miałeś pojęcia, co go tam czeka! Ile razy mam ci to powtarzać?!

- W sumie to możesz przestać, i tak nic nie zdziałasz. – Na jej twarzy pojawiły się różnorakie emocje. Przez wściekłość do żalu, zahaczając o bezsilność.

- Wiesz, że moja kariera na stołku Hokage nie potrwa długo, a Naruto nie jest jeszcze gotowy, aby objąć tę posadę.

- No i co w związku z tym?

- Wiesz, że jesteś jedynym kandydatem.

Kakashi już kiedyś słyszał tę bajkę. Pierwszy raz dotarła do niego po zakończeniu Wojny. Również opowiedziała mu ją ona. Teraz opowiastka wróciła do niego jak bumerang, tylko że tym razem jounin nie miał zamiaru go odrzucić.

- Po tym, jak odszedłem z ANBU, przestałem chodzić na misje i totalnie nie interesuje mnie moja kariera shinobi, ty oferujesz mi tytuł Hokage? Z całym szacunkiem, Tsunade, ale jesteś chyba niespełna zmysłów.

- Z moimi zmysłami jest wszystko w jak najlepszym porządku – odparła pewnie, roztaczając wokół siebie aurę władzy.

- Więc czego ode mnie oczekujesz? – Wzruszył ramionami, uśmiechając się kpiąco pod maską. Czy ona naprawdę nie zdawała sobie sprawy z jego stosunku do wioski? Jej bezpieczeństwo przestało być jego nadrzędnym zmartwieniem. Dał to wszystkim wyraźnie do zrozumienia. Co było z nią nie tak?

- Stanięcia na wysokości zadania.

- Zejdź na ziemię – rzucił zimno.

Kobieta usiadła na krześle, opierając łokcie na biurku i chowając twarz dłoniach.

- Kakashi, jak mam do ciebie dotrzeć? – spytała cicho. Biło od niej zrezygnowanie, które go zaskoczyło. Czyżby w końcu dała sobie spokój?

- Najwyraźniej nijak.

- Kiedy się od nas tak oddaliłeś? – westchnęła, opierając brodę na splecionych palcach. – Kiedy stałeś się kimś obcym?

- Już jakiś czas temu – odparł, nie siląc się na wyrachowane wytłumaczenie. I tak by do niej nie trafiło.

- Słuchaj, już nie wiem, co mam z tobą zrobi…

- Zostawić w spokoju.

- Zostawić w spokoju?! – Uniosła się, uderzając pięściami w blat. – Jesteś jednym z najlepszych shinobi w historii tej wioski i mówisz do mnie, że mam cię zostawić w spokoju?!

- Tak właśnie.

- Nie masz wstydu, Hatake!

- Możliwe.

Uderzyła mocniej, a biurko rozpadło się na pół. Jej twarz nabrała czerwonego koloru, a chakra rozszalała się, rozprzestrzeniając po całym gabinecie. On jednak nadal nie zrobił nawet kroku, nawet nie ruszył palcem.

- Jesteś nam potrzebny, zrozum to – powiedziała, gdy jej emocje opadły. Znów stała się poważna i oschła.

- Nam, czyli komu? – zakpił, nie wierząc w to, co słyszy. – Jestem potrzebny, żeby bilans wioski nie był ujemy, czy aby tabelki na Święto Pracy wyglądały należycie?

- Jesteś potrzebny ludziom, ludziom! – ryknęła, znów tracąc opanowanie. – Są tacy, których trzeba chronić. Tacy, którym należy się pomoc!

- I akurat mój byt w szeregach Konohy waży na ich życiu, tak?

- Od kiedy stałeś się taki, taki… - Nie mogła znaleźć słowa.

- Nieambitny? Nieczuły?

- Nie! Taki, któremu na niczym nie zależy! – Złapała się za głowę, zaczynając chodzić po pokoju. - Co mam powiedzieć ludziom, którzy o ciebie pytają? Jak mam im wytłumaczyć twój brak… wszędzie? Ciągle gdzieś znikasz, nic nie robisz…

- Robię – zaoponował.

- Tak, chlejesz po barach – warknęła. Hatake zachował kamienny wyraz twarzy. – Myślisz, że nie wiem? Że nie dochodzą do mnie słuchy z miasta?

- To co robię, to tylko i wyłącznie moja osobista sprawa.

- Jesteś obywatelem Konohy, więc jest to również moja sprawa.

- Mogę nim nie być, jeśli ci to przeszkadza.

- Co ty powiedziałeś? – Otworzyła szeroko oczy, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie usłyszała. Nie mieściło jej się to w głowie, jak człowiek z taką renomą mógł tak bluźnić; plamić to, co budował przez lata.

- Mam powtórzyć?

- Ja… ja muszę przetrawić to, co właśnie powiedziałeś. – Zamilkła.

Przerosło ją to. Nie spodziewała się jego nagłej poprawy, czy powrotu do łask wojska, ale… to było zdecydowanie nie na jej nerwy. Przymierzała się do wyciągnięcia ostatecznego argumentu. Nigdy nie chciała sięgać tak głęboko, nigdy nie chciała go ranić, czy sprawiać przykrości, ale doszła do wniosku, że na to zasłużył. Już nie był tym shinobim, którego znała.

- Sądzisz, że tego chciał dla ciebie twój ojciec? – Hatake drgnął. Był pewien, że kobieta nie ruszy tematu jego rodziny i jej patologicznej przeszłości. A jednak nadal Tsunade i jej doskonałe wyczucie czasu potrafiły go zaskoczyć.

List, który nadal leżał w kieszeni jego czarnej kamizelki pozostawionej koło łóżka przypomniał o sobie natychmiast. Jakoś rano wyleciało mu to z głowy. Fakt pisma uznanej za zmarłą matki na świeżej kartce ponownie nie dawał mu spokoju. Nie wspominając o przekazie, który był na razie zbyt absurdalny, aby wypowiedzieć go na głos.

- Mojego ojca w to nie mieszaj – powiedział po dłużej chwili, nie zawierając w swojej wypowiedzi nawet krzty emocji.

- Bo co? Skrócisz mnie o głowę? – rzuciła lekko. Widział, że grała. Widział, że chciała wyprowadzić go z równowagi. Była na dobrej drodze i najwyraźniej wiedziała o tym. – Wiesz, że podejście ninja do kodeksu zmieniło się. – To zdanie było akurat neutralne. Stwierdziła fakt, nie wystosowując w jego stronę żadnej cięższej artylerii. On jednak czuł, że lada moment się to zmieni. – Gdyby twój ojciec żył w tych czasach, na pewno nie doszłoby do…

- Doszłoby prędzej czy później. Zgadzam się z tym, że Naruto przez to co zrobił zmienił podejście wielu ludzi do naprawdę wielu rzeczy, ale nie przesadzaj. – Ucichł na chwilę, zbierając myśli. – Ludzie są tylko ludźmi, jak to zgrabnie ujęłaś. Dopóki żyją, dopóty będą nosić w sobie tę pieprzoną zawiść oraz zazdrość, i ani czas, ani nic innego tego nie zmieni. – Spodziewał się kolejnego wybuchu Ślimaczej Księżniczki, jednak ona milczała, zapatrzona w panoramę wioski. Kakashi spuścił ręce wzdłuż ciała. – Powiedz mi jedno. – Przełamał się. Zgniótł swoją dumę, decydując się zadać to pytanie. Bał się tylko, że będzie go srogo żałował. – Co tak naprawdę stało się z moją matką?

Tsunade odwróciła głowę w jego stronę.

- To nie takiego pytania się spodziewałam.

- Ważne, jakiej odpowiedzi ja się spodziewałem. – Tym razem to ona założyła ręce na piersi, stając stabilnie w rozkroku.

- Nie pamiętam dokładnie. Nie było mnie wtedy w wiosce.

- A co pamiętasz? – Naciskał, mając pismo matki przed oczami.

- Tylko to, że zniknęła po ostrej kłótni z twojej ojcem, choć to chyba plotka. – Machnęła ręką, lecz Kakashi właśnie w tym momencie dostał zastrzyk energii.

- Pokłócili się?

- Nie wiem, czy to prawda. – Obruszyła się. – To było dawno.

- Tak, dokładnie dwadzieścia jeden lat temu. – Spojrzała na niego niespokojnie. - Chcę dostępu do akt mojego ojca.

- To niemożliwe – odpowiedziała od razu, wzbudzając w nim złość.

- Ponieważ?

- To Korzeń jest teraz odpowiedzialny za akta shinobi z przewinieniami.

- Z przewinieniami? – syknął, czując coraz większą nienawiść.

- Tak. W tamtych czasach, samobójstwo uznawano za przewinienie.

- Kto ustalał te prawa, co?

- Nie ja – warknęła. – Czego ty ode mnie oczekujesz?

- Tylko tych pieprzonych akt.

- To ciekawe, bo ja od ciebie zdecydowanie więcej.

- Żadna nowość.

Ta rozmowa nie zmierzała w dobrym kierunku, oboje to wiedzieli. Jednak oboje byli również na tyle zawzięci, aby nie odpuścić swojego stanowiska, gdy przepełniała ich determinacja. Tego Kakashi jeszcze nie zdążył stracić.

- Porozmawiaj ze starszyzną albo z Saiem. Nie ja jestem za to odpowiedzialna.

- Zakres twojej władzy jest mniejszy niż ostatnio. – Słusznie zauważył Hatake, co jednak nie wkradło się w łaski Tsunade. Wręcz jedynie podjudziło ją do wszczęcia kolejnej kłótni.

- Kwestionujesz moje decyzje?

- Gdzieżbym śmiał.

- Jesteś bezczelny. - Wskazała ręka na drzwi. - Wyjdź. – Mężczyzna już zbierał się do taktycznego odwrotu, gdy te otworzyły się. Do środka wpadła zziajana Shizune.

- Wrócili, trójka rannych. Musi pani natychmiast biec na dół.

Gdy Tsunade zaczęła wprowadzać swoje rządy, na parterze siedziby Hokage umiejscowiła jeden ze szpitalnych oddziałów, a mianowicie ostry dyżur. Sam szpital zmienił swoje położenie, znajdując się pod nosem blondynki. Wszystko było więc w miarę spójnie połączone, dzięki czemu sprawnie działało.

- Już idę. – Odeszła od biurka i zatrzymała się przy jouninie. Stanęła obok tak, że ich ramiona stykały się ze sobą, mimo że nie patrzyli się sobie w oczy. – Każda strata pacjenta boli tak samo, Kakashi. Czy byłby to mój najlepszy przyjaciel, czy obcy człowiek. Każdego dnia ktoś umiera, a ta świadomość, że nie wszystkim mogę pomóc jest naprawdę przytłaczająca – westchnęła, na co on zacisnął szczęki. – Straciłam w życiu więcej bliskich ludzi niż ty. Było ich więcej niż twoi rodzice, Gai, Obito, Rin…

- Nie kończ – warknął, a ona uśmiechnęła się cynicznie pod nosem.

- Zwalcz te demony, które w tobie szaleją, bo długo nie pociągniesz. – Wyminęła go i wyszła z gabinety.

Gdy jej kroki na korytarzu ucichły, on włożył ręce w kieszenie, spoglądając za okno.

- Kiedy one już się wyszalały, Tsunade-sama.

Wyszedł z pomieszczenia, chcąc jak najszybciej opuścić ten budynek. Miał go dość na dzisiaj, i na jutro, i do końca życia. Tak samo, jak pogawędek z temperamentną blondynką, która z uporem maniaka starała się go naprostować.

Zszedł na pierwsze piętro. Właśnie mijał zakręt, gdy ktoś go potrącił.

- Ała. – Uniósł wzrok na dziewczynę, która stała przed nim. Ta po chwili schyliła się po teczkę, która wypadła jej z rąk, po czym wyprostowała się. – Mógłbyś uważać, jak chodzisz, sensei. – Po tych słowach zniknęła za rogiem, razem ze swoimi różowymi włosami, które zdecydowanie odrosły po wypadku w Lesie Śmierci.

Pewnie musi pomóc Tsunade – przeszło mu przez myśl.

Mimo niespodziewanego spotkania, ruszył ku mieszkaniu, jakoś średnio się interesując ofiarami najprawdopodobniej jakiegoś nieszczęśliwego wypadku. Po drodze na dwór nie spotkał na szczęście żadnego ze swoich oddanych przyjaciół, więc w spokoju skierował się do domu. W międzyczasie zrobił najpotrzebniejsze zakupy, włączając w to trzy butelki sake. W końcu każdy może poszaleć.

Drzwi do swojego mieszkania zastał otwarte, lecz nie tak, jak je zostawił, bo otworzone na oścież. Ze środka dochodził odgłos włączonego odkurzacza i kilka damskich głosów, wymieniających swoje głośne uwagi na temat stanu sypialni mężczyzny.

Kakashi wziął głęboki oddech i przekroczył próg. Spokojnie. To tylko kilka narzekających bab. Przecież żadna nie będzie na tyle ładna, żeby zabrać ją do łóżka.

- O! Pan Kakashi! – Przywitała go niska i krępa kobieta po pięćdziesiątce. Sprawiała miłe wrażenie, a jej uśmiech wydawał się być irracjonalnie szczery. – Już prawie kończymy. Dobrze, że przyszłyśmy w piątkę! – Klasnęła w dłonie. Kakashi zdjął buty i wszedł do kuchni, gdzie położył zakupy na blacie.

Jego mieszkanie diametralnie się zmieniło. On sam zapomniał już jak wyglądało, gdy panował w nim porządek, więc ten widok zdziwił go dostatecznie, aby przystanąć i popodziwiać przez chwilę w ciszy.

- Pańskie rzeczy zostały oddane do pralni. Pan Sarutobi nalegał, aby wszystko załatwić jak najwcześniej, więc powinny zostać dostarczone wieczorem.

- Rozumiem,

- Ach, i jeszcze! – Kobieta podrapała się po głowie. – Pańska lodówka została zaopatrzona. Pani Kurenai prosiła przekazać pozdrowienia.

No, przyjemniej tyle.

- Proszę jej podziękować. – Skinął głową. Odkurzacz zamilkł, a w kuchni pojawiły się pozostałe cztery sprzątaczki.

- Czas na nas. – Najmłodsza z nich puściła mu oczko, po czym jedna po drugiej wyszły na zewnątrz.

- Do widzenia! – Pożegnały się, na co on tylko skinął głową, zamykając za nimi drzwi.

Spojrzał na zegar i przetarł sobie twarz dłonią. Zaraz miał przyjść Asuma ze swoją uroczą, trzy i półroczną niespodzianką. Wręcz nie mogę się doczekać – pomyślał, otwierając lodówkę, która dawno nie była tak pełna.

- Już jesteśmy! – Usłyszał wołanie i miał ochotę się przeżegnać. Wziął głęboki oddech. – No. – Sarutobi z synem na rękach pojawił się w kuchni, stawiając koszyk na blacie. – Tam są jego zabawki, ubrania i jedzenie. Wykąp go w ciepłej wodzie, ale nie za gorącej. Nie myj głowy, przeszliśmy przez to wczoraj. Zrób mu kolację gdzieś tak koło dziewiętnastej, lubi tosty. Masz tam w pudełku gotowy obiad. Jest porcja dla was obu. Nie dawaj mu czekolady i uważaj, żeby nie brał nic od budzi. Ostatnio namiętnie to robi. – A ty dziś namiętnie mnie irytujesz. – Och, to chyba wszystko. A! – Klepnął się w czoło. – Nie dawaj mu mleka na noc.

- Jak to na noc?

- Eee, nie wspomniałem? - Podrapał się po karku. -To może przeciągnąć się do jutra rana. – Wyśmienicie. – No, mały. – Zwrócił się do syna, skupiając na sobie jego uwagę. – Masz być grzeczny, jutro cię z mamą odbierzemy. – Po tych słowach dosłownie wepchnął Miraya w ręce Kakashiego. – To ja spadam. Miłego dnia! – I zmył się, zostawiając nowo upieczonego wujka sam na sam z narwanym dzieciakiem.

- Mmm, mmm! – Miray zaczął się wiercić, wskazując na lodówkę.

- Głodny, taaak? – westchnął Kakashi, zastanawiając się, gdzie by położyć swojego gościa, aby czasem nigdzie nie spadł. Wybrał podłogę. – No. – Spojrzał mu w oczy. – Siedzisz, to siedź. – Po czym odwrócił się w stronę koszyka.

Wyciągnął ze środka wszystko, rozkładając na blacie tak, aby było to przejrzyście widać. W końcu znalazł odpowiednie pudełka, w których znajdowały się ryż z kurczakiem. Asuma przywiózł nawet sztućce zawinięte w ścierkę.

To mógł sobie darować. Widelce jeszcze w domu mam.

Otworzył oba pudełka, po czym odwrócił się, chcąc wziąć Miraya na ręce. Gdy zobaczył, że dziecka nie było tam, gdzie go zostawił, jego ciśnienie natychmiast podskoczyło.

- Zabiję gnojka. – Ruszył czym prędzej do salonu – pusto. Sypialnia – pusto. Balkon – bingo. – Jak ja cię zaraz…

Dziecko siedziało, zaciskając rączki na kratkach, służących za barierkę. Z ciekawością wpatrywało się w mijających go na dole ludzi i nie wyglądało, jakby chciało zaraz wyskoczyć. Gdy zobaczyło Kakashiego uniosło swoje ciemne oczy ku górze i wyciągnęło do niego ręce.

- Nosi, nosi! – powtarzało. Jounin przez chwilę stał bez ruchu, nie mogąc się zdecydować co zrobić. W końcu, gdy nawoływanie stało się głośniejsze, wziął chłopczyka na ręce, zamknął balkon i wrócił do kuchni.

Posadził go sobie na kolanach, w jedną rękę biorąc pudełko, a w drugą widelec.

- Amciu! – zawołał zadowolony.

Jak niewiele mu trzeba do szczęścia.

Zaczął go karmić, co wbrew pozorom nie stworzyło mu żadnego problemu. Miray był grzeczny, co trochę go zaskoczyło. Spodziewał się jakiś napadów szaleńczej miłości bądź pogoni za wszystkim co się rusza, a tym czasem dzieciak siedział spokojnie, pochłaniając zawartość kolejnych widelców, które wsadzał mu do buzi Kakashi.

Zastanawiające.

Gdy nakarmił małego, położył go z powrotem na podłodze. Zrobił to, będąc pewnym, że było tam czysto. Przecież dopiero co wyemigrowały stamtąd sprzątaczki wraz ze swoim całym ekwipunkiem.

Dał dziecku zabawkę, samemu zabierając się za jedzenie kilkukrotnie większej porcji.

Akurat w momencie, kiedy Kakashi skończył jeść, Miray zadecydował, że zabawa pluszowym misiem jest pasee, a męczenie szarowłosego wujka to zdecydowanie ciekawsze zajęcie.

Przez kolejne cztery godziny Kakashi o mało nie wyszedł z siebie. Gdyby to dziecko nie miało trzy i pół roku, już dawno wypieprzyłby je za drzwi. Absorbowało ono ogrom energii. Mężczyzna czuł się zmęczony i wyprzytulany na wszystkie możliwe sposoby. Kac nadal do końca go nie opuścił, przez co ból głowy nie ustąpił, co dodatkowo go denerwowało.

W końcu wpadł na cudowny pomysł odpalenia telewizora i puszczenia kanału z bajkami. Nie mógł uwierzyć w swój geniusz, gdy zaciekawiony Miray ucichł, zainteresowany programem w TV, siedząc na puchowym dywanie, który dostał od sprzątaczek nowe życie.

Kakashi usiadł na kanapie, rozluźniając się.

Wreszcie trochę spokoju.

Szybko jednak otworzył oczy, słysząc charakterystyczny dźwięk nadchodzących ninkenów. Zmarszczył brwi, kiedy obok niego pojawił się Sfora.

- Czemu zawdzięczam wasz widok? – spytał zdenerwowany niezapowiedzianą wizytą.

- Jest coś, o czym powinieneś wiedzieć. – Psy wyglądały na poważne, a ton Pakkuna utwierdził ich właściciela w tym przekonaniu. Kakashi pochylił się do przodu, marszcząc brwi.

- Tsunade dała mi dostęp do akt?

- Yamato leży w ciężkim stanie na oddziale.

Hatake zacisnął pięści, czując jak dreszcze opanowują całe jego ciało.

- Ale jak, co się stało?

- Jakieś pięć godzin temu jego oddział niespodziewanie wrócił do wioski. Zapowiada się na coś grubszego.

- Kto? – warknął.

- Nie znamy sprawcy.

Kakashi złapał się za głowę, intensywnie myśląc. Popatrzył na dziecko, wpatrujące się w telewizor, a po chwili przeniósł spojrzenie na dwa psy, czekające na jego decyzję.

- Dobrze, zaraz tam będę.

Ninkeny zniknęły w dymie, a mężczyzna podszedł do dzieciaka, podnosząc go do góry. Na jego twarzy pojawił się grymas, bo jak ktoś śmiał przeszkadzać mu w oglądaniu bajek?

- Teraz zrobimy taką sztuczkę, okej? – Kakashi patrzył w jego oczy, mając dziwne wrażenie, że Miray rozumiał każde jego słowo. – Taką teleportację. – Położył sobie go na plecach, łapiąc pod kolanami. – Trzymaj się – powiedział, a mały zareagował, obejmując jego szyję. – Jeszcze tu wrócimy. – Po czym oboje zniknęli w chmurze dymu, aby pojawić się obok wejścia na ostry dyżur w konohańskim szpitalu.

- Nie mam ochoty wysłuchiwać tych bredni! – Dopiero co nogi Kakashiego dotknęły szpitalnych płytek, a już kopnął go zaszczyt ponownego dziś usłyszenia głosu blondynki, która stała na końcu korytarza, ostro gestykulując w stronę młodego lekarza. – Mają być pod stałą obserwacją. Śmierć mózgu nie jest jeszcze potwierdzona, więc nie ma opcji, aby został odpięty od respiratora. Rozumiemy się?

- Hai, Hokage-sama! – Młodzik wygiął się jak struna, szybko czmychając za wahadłowe drzwi – byle najdalej od Tsunade.

Mijało go wielu ludzi, ganiających w popłochu to w jedną to w drugą stronę. Miray znajdujący się na jego plecach z zainteresowaniem – i co najważniejsze – w ciszy - obserwował przechodniów, mocniej obejmując Kakashiego za szyję.

- To teraz czas na wycieczkę - rzucił do małego, ruszając w stronę, gdzie zniknął doktor.

- A ty czego tu szukasz? – Hatake syknął cicho, gdy Tsunade go przyuważyła. Miał nadzieję, że ominie go kolejna, urocza pogawędka, a tu jednak!

- Yamato.

- Możliwe, że tego nie przeżyje – powiedziała, wbijając zmartwiony wzrok w podłogę.

Tsunade miała swoje lata. Przeżyła wiele, wiele doświadczyła, ale za każdym razem śmierć jej pacjenta przyprawiała ją o takie same, bądź nawet większe wyrzuty sumienia. Etykietka twardej babki, etykietką twardej babki, ale pod tą powłoką znajdowała się zmęczona życiem kobieta, która najchętniej zamieszkałaby gdzieś daleko od miejskiego zgiełku, nieprzygnieciona natłokiem pracy i wolna od nadmiaru odpowiedzialności. Zmęczyło ją to, na co zapisała się, przyjmując tytuł Hokage. Wiedziała, że nie będzie łatwo, ale zaczynało ją to wszystko przerastać szczególnie teraz, bo dawno nie straciła tak wielu ludzi w tak krótkim czasie. Wczorajsza sytuacja nie była jedyną, a dzisiejsza nie zapowiadała się lepiej.

- Co się stało? – Kakashi stracił w swoim życiu już wystarczająco dużo osób. Z Yamato znał się od lat, współpracowali ze sobą praktycznie od zawsze i nie chciał spisywać go na straty. To tylko utwierdziłoby go w przekonaniu, że naprawdę był zbędny, a osoby potencjalne nim zainteresowane nikły w porażającym tempie.

- Misja zwiadowcza, nowa organizacja zaskoczyła nas swoją siłą. – Blondynka złapała się za skronie, masując je powoli.

- Chcesz powiedzieć, że pojawił się nowy wróg zdolny do takiego sponiewierania Yamato? – Hatake był szczerze poruszony.

- I Shino i Myrnę.

- O kurwa – wyrwało mu się. Całkowicie zapomniał o obecności dziecka, które z niewyjaśnionych powodów spokojnie leżało na jego plecach.

- Myrna praktycznie nie ma chakry. Ostatnimi jej zasobami przetransportowała tu resztę. – Tsunade oparła się o ścianę, a do Kakashiego zaczęły docierać fakty.

Kto był na tyle silny, aby powalić tę trójkę?

- Co to za organizacja? – spytał, bojąc się, że już dobrze znał odpowiedź.

Kartka czekająca na niego w domu podpisana była jednym słowem, które od początku nie pasowało mu na imię.

- Kaiva – powiedzieli równocześnie, po czym zamilkli.

- Jest coś, o czym mi nie mówisz, Kakashi? – mruknęła kobieta, wnikliwie się mu przypatrując. Nie miała pojęcia, skąd jounin zaniedbujący swoje obowiązki dotarł do tej informacji. Wiedziała o tym tylko ona, Sakura, z którą wspólnie reanimowały ocalałych oraz wspomniana nieprzytomna trójka. Czyżby Haruno nie potrafiła utrzymać języka za zębami?

- Może. – Hatake zbył ją, odwracając się bokiem, ignorując natrętne myśli o kartce w kieszeni starej kamizelki.

- Ty nie mogłeś tego wiedzieć – stwierdziła, dochodząc do wniosku, że Sakura nie miała czasu mu tego powiedzieć. Od momentu ich przyjęcia ciągle siedziała na oddziale.

- Jak widać zmyliłem cię, Hokage-sama.

- Daruj sobie.

- Ałć – syknął Kakashi, gdy Miray pociągnął go za włosy.

- Lulu. – Zaczął się nerwowo ruszać, przez co wylądował na rękach wujka, wtulony w jego klatkę piersiową. Tsunade zaintrygowana zapatrzyła się na ten obrazek.

- Do twarzy ci z dzieckiem. – Spojrzał na nią kpiącym wzrokiem, jednak nie kontynuował tematu.

- Jak bardzo jest źle? – mruknął, wskazując głową na drzwi. Blondynka spuściła wzrok, przygryzając usta.

- Bardzo.

Kaiva.

To słowo mąciło mu myśli. Nadawca listu rzeczywiście nie żartował, obiecując zawartą w nim groźbę. Zaczynało się to przenosić na poziom o nazwie  „realne”, co wcale nie uspokoiło Kakashiego. Najbardziej jednak dręczyło go, dlaczego jego matka była z nimi w jakiś sposób powiązana. Nic nie składało się tu w logiczną całość.

- Mogę ich zobaczyć? – mruknął, czując, jak Miray ślini mu koszulkę. Poprawił go sobie na rękach, a dziecko tylko zacieśniło chwyt na materiale, wygodniej się usadawiając.

- Wszystkich, którzy przyszli odprawiłam z kwitkiem, choć fama jeszcze się nie rozniosła. Dopiero jutro oficjalnie to ogłoszę. – Odchyliła do tyłu głowę, wzdychając. – Jest przy nich teraz tylko Sakura. Im mniej przy nich ludzi, tym lepiej. – Zamknęła oczy. – Dobra. Możesz wejść, ale tylko na chwilę.

- W porządku. Wyśpij się. – Rzucił przez ramię, pchnąwszy wahadłowe drzwi.

Po ich drugiej stronie panował półmrok. Jarzeniówki zostały wyłączone, a żółte światło pojedynczych lampek było jedynym źródłem oświetlenia. Miray zasnął, przestając być kolejnym zmartwieniem Kakashiego, a on sam doszedł do przeszklonej ściany z widokiem na trzy, zapełnione szpitalne łóżka.

Tutaj już nie było ludzi. Młodociany doktorek musiał zniknąć w którymś z gabinetów, a reszta personelu wyparowała. Hatake przystanął w miejscu, kładąc dłoń na głowie malca trzymanego na rękach. Przełknął ślinę.

Przez moment, przez jeden krótki moment poczuł ukłucie bólu. Może gdyby był tam z nimi nie doszłoby do takiej sytuacji? Może jakimś trafem udałoby im się wspólnie uratować misję i siebie nawzajem przy okazji? Po chwili jednak dotarła do niego prawda. Jego obecność dawno przestała przynosić profity dla innych. Czasami spotykał całkiem trafne kontrargumenty, ale tych dobitnych i prawdziwych było o stokroć więcej.

Cała twarz Shino była zabandażowana, a i jego ciało wyglądało okropnie. Opatrunki przeciekały od osocza i krwi, a on sam bardziej przypominał mumię, a nie człowieka, obandażowany od stóp do głów. Yamato leżał na boku. Na  plecach miał paskudną ranę, która pozostała niezaklejona, aby wchłonęła się maść i ułożyły się szwy. Myrna ucierpiała najmniej – przynajmniej na pierwszy rzut oka. Oddychała miarowo, leżąc przykryta po brodę kołdrą.

Znów wróciły do niego obawy. A co, gdyby dotarł tam na czas?

- Tsunade-sama pana tu wpuściła? – Kakashi wyrwany z zamyślenia spojrzał w lewo, gdzie uważnie przypatrywał mu się młody doktor. Wyglądał jak ten typ „nie myję się, bo się uczę”, przez co Hatake przez moment nie wiedział co mu odpowiedzieć.  – Wpu…

- Jest ze mną. – Zza pleców dobiegł go damski, zdecydowany aczkolwiek zmęczony głos. Nie minęło kilka sekund, a stanęła obok niego jego właścicielka.

- O, przepraszam Haruno-sensei. – Chłopak skłonił się nisko, wywołując lekko kpiące spojrzenie ze strony Kakashiego. No proszę. Aż tak bardzo wszystko się pozmieniało, że to jego uczennicy się kłaniają, a jemu już nie?

Może jednak Tsunade miała trochę racji, mówiąc o tym autorytecie.

- Wpuściła cię tu, czy przemknąłeś jej za plecami, sensei? – spytała, wbijając wzrok w trzymaną w dłoniach kartkę, leżącą na teczce.

- Wpuściła – odparł cicho, zwracając swój wzrok znów ku trójce pacjentów.

- A nie powinna – mruknęła melodyjnie pod nosem, choć nie zawierało to w sobie pozytywnego wydźwięku. Wręcz przeciwnie.

- Ile zajmie im dojście do siebie? – spytał, a ona stuknęła długopisem o tekturę.

- Długo – odparła sucho. – Ale ciebie to przecież nie interesuje, sensei.

- Daruj sobie to „sensei” – warknął, a ona uśmiechnęła się cynicznie.

- Jak sobie życzysz, Kakashi.

- Od kiedy zaczęłaś tak pyskować? – rzucił z przekąsem, odnosząc wrażenie, że w ogóle nie znał dziewczyny stojącej obok. Coś mu tu wyraźnie nie pasowało.

- Chyba chciałeś spytać, od kiedy przejrzałam na oczy. – Założyła ręce na piersi, wpatrując się w trójkę chorych za szybą. – Nie kwap się, i tak nie podam ci daty. Nawet cię ona nie interesuje.

- Wiesz lepiej, co myślę?

- Nie – mruknęła pod nosem. – Tego nie wie nikt, z nikim przecież nie rozmawiasz.

- Teraz zaczęło ci to przeszkadzać? – Zmarszczył brwi, nie do końca wiedząc, do czego prowadziła ta rozmowa.

Dawno nie spotkał się z Sakurą, to prawda. Doglądał mniej więcej ją i Naruto, ale z ukrycia, z reguły interesując się tylko tym, czy jeszcze żyli. Z racji, że ludzie dookoła niego lubili umierać, odseparował się od kogo mógł. Przez ostatnie lata działało, więc miał zamiar przy tym przystać.

Był dziś pełen sprzeczności.

Z jednej strony doceniał swój wypracowany brak empatii względem znajomych – bo widok ich w tym stanie nie wywołał u niego fali ogromnego współczucia – a z drugiej nurtowało go podejście byłej uczennicy do niego samego, podejście Tsunade, czy Asumy. Każde było inne, a jednak niosło jeden i ten sam przekaz. Zachowanie Hokage jednoznacznie świadczyło o jej trosce; Asuma udawał, że było jak za dawnych lat, obdarzając go ogromnym kredytem zaufania, zostawiając mu na głowie syna; a Sakura jawnie czyniła mu wyrzuty z powodu braku jego wcześniejszego zainteresowania. Mogła to robić dlatego, że jej go brakowało, albo po prostu na ten moment obecność Kakashiego ją drażniła. Hatake przytaknął na drugą opcję.

Spojrzał na jej profil wyrażający chłodną zaciętość - była pewna swego, ale jemu to jakoś szczególnie nie przeszkadzało. Przecież on też wiedział swoje.

- Powiedzmy, że wcześniej nie miałam okazji ci tego unaocznić.

- Wcześnie się do tego zebrałaś. – Objął Miraya drugim ramieniem, zaplatając dłonie, aby rozłożyć ciężar dziecka po połowie.

- Jakie warunki, taki czas trwania akcji, sensei. – Na jej ustach błąkał się ironiczny uśmiech, a on zaczął się zastanawiać, gdzie podziała się miła i ciepła dziewczyna, którą po części sam wychował. Aż coś go tknęło, aby zainteresować się losami Naruto. Na szczęście jak szybko przyszło, tak nawet szybciej poszło.

- Jaki wykonawca, takie skutki, senpai. – Zacisnęła usta w wąską linię.

Dobrze wiedziała, że nawiązywał do wczorajszego, nieszczęsnego spotkania w barze, kiedy uszło z niej więcej emocji niż powinno, a dokładniej do tego, co jej się wymsknęło. Czasami każdy miał jeden z wielce znanych „momentów załamania” i akurat pechowo to on musiał być tego świadkiem. W sumie mogła trafić gorzej. Wyłączony z życia towarzyskiego wioski, były nauczyciel to nie najgorszy możliwy wariant.

- A  tak, nawiązując… - Spojrzała na niego, a on szybko wskazał głową na salę. Natychmiast podążyła za jego wzrokiem, a jej oczy rozszerzyły się gwałtownie.

- Oynari, Oynari! – wydarła się, otwierając drzwi. W progu znajdującego się obok gabinetu pojawiła się pielęgniarka. – Zbieraj zespół i zawołaj Tsunade, teraz! – Spanikowana wbiegła do sali, gdzie Shino zaczął się dusić.

Jego klatką zaczął targać kaszel, a ciało wpadło w konwulsje. Rany otworzyły się na nowo, obficie krwawiąc. Krzyk wydobywający się głęboko z jego poranionej krtani dotarł do Kakashiego, poruszając w nim struny, o których myślał, że już dawno przestały istnieć.

Jak przez mgłę widział starania Haruno, starającej się uśmierzyć ból chłopaka, wijącego się w agonii. Jego wrzask postawił na nogi cały zespół, który właśnie minął Hatake. Sakura rozdrażnionym głosem zaczęła wydawać polecenia, nie przerywając procesu leczenia chakrą.

Jounin stał za szybą przyglądając się temu wszystkiemu. Nie powinno go tu być, a ostatnie chwile Shino nie powinny tak wyglądać.

Maszyna wybijająca rytm jego serca zaczęła wydawać wolniejsze dźwięki. Mimo usilnych starań lekarzy, po chwili wydawała już tylko jeden, długi i wysoki pisk, zwiastujący jedyne, co było pewne w życiu każdego człowieka - śmierć.

Kakashi westchnął ciężko i odszedł od szyby. Usiadł na krzesełku przy ścianie i oparł się. Odrzucił głowę do tyłu i poprawiwszy Miraya na rękach, wpatrywał się w sufit. Nadal słyszał odgłosy krzątaniny personelu przy Shino, w którego losach zapisane było już nigdy nie otworzyć oczu - chyba, że po drugiej stronie.

Zawiesił się, zastygając w tej pozie. Nie ruszył się, gdy minęli go lekarze.

Odpuścili.

Dokładnie tak, jak się spodziewał, choć zaskoczyli go troszkę. Zrobili to szybciej, niż wcześniej szacował.

Czuł na karku oddech Gaia, jakby to wszystko nie stało się cztery lata temu, a wczoraj, dzisiaj, przed chwilą, teraz. On i świadomość odejścia przyjaciela towarzyszyły mu codziennie, nakreślając jedynie piętno winowajcy, którego za nic nie dało się już zlikwidować.

- Chciałabym umieć zachowywać się jak ty. – Nie spostrzegł Sakury, dopóki nie stanęła przed nim, tym samym rzucając na niego cień. Bez chwili zastanowienia przejechała palcem po skórze pod jego okiem. Ocknął się dopiero, gdy poczuł mokrą maź w tym miejscu. Nie zareagował, nie obrzydziło go to. – Naprawdę. – Jej dłonie ubabrane były we krwi Shino. Kilka kropel nawet skapnęło na spodnie Hatake, który milczał, chcąc usłyszeć, co dziewczyna miała na myśli. – Potrafić nie czuć tego, gdy się kogoś traci.

Cofnęła się o krok, podnosząc dłoń ku górze. Zacisnęła pięść, nie spuszczając z niej wzroku, po czym szybko ją otworzyła, powodując, że krew rozbryzgnęła się na ścianie za głową jounina.

- Niech wiedzą, niech wszyscy wiedzą. – Przełknęła ślinę, zamykając oczy z błogim uśmiechem winy. – Że znów poległam. – Odepchnęła się od ściany i z wyraźnym zamyśleniem, jak i uporem wymalowanym na twarzy, zostawiła na niej czerwony odcisk swojej dłoni, po czym odeszła. Chwiejnym krokiem skierowała się ku wyjściu z oddziału intensywnej terapii.

Dwoma rękoma pchnęła wahadłowe drzwi, po czym zniknęła za nimi razem z lekarskim, długim białym kitlem, który kołysał się przy każdym jej kroku.

Kakashiego znów opanowała cisza; w środku i na zewnątrz. Był na tyle otępiały i zamyślony, że przebudził się dopiero, gdy przykryte płachtą ciało Shino zostawało wywożone. Na ten widok wstał i podążył za pchanym przez pielęgniarza łóżkiem na kółkach.

Niosąc śpiącego Miraya na rękach, rozminął się z mężczyzną gdzieś w połowie drogi do wyjścia ze szpitala. Chciał czuć, chciał współczuć i dzielić cierpienie innych, ale nie potrafił się do tego zmusić. Na tyle odrzucił to od siebie, że stało się to dla niego obce. Nie wiedział, czy miał to teraz zignorować, czy poddać się chwili i obiecać sobie coś irracjonalnego.

Gdy w końcu stanął na chodniku i wziął głęboki oddech, spoglądając w niebo zdecydował się na jedną rzecz. Doszedł do wniosku, że aby uporządkować swoją teraźniejszość, najpierw musiał zrobić to z przeszłością.

To stało się teraz jego celem; cokolwiek od czterech lat.

***

Ohayoł!

Witam wszystkich. 

Jest i Zgrzyt.

Nadal czuję się niepewnie w tej tematyce. Nawet nie wiecie, jak się stresuję, gdy mam coś tutaj opublikować. To dla mnie coś totalnie nowego i zdaję sobie sprawę z tego, że mimo prób może okazać się kolosalnym fiaskiem, ale cóż. Ja nie o tym. 

Mimo, że komentarzy pod prologiem jest mało, ich treść bardzo do mnie trafiła i... kilka tak obszernych i szczerych opinii jest lepszych niż większa ilość spartaczonych, napisanych "bo wypada". Jestem za nie bardzo wdzięczna i z pewnością na nie odpiszę w najbliższym czasie :)

Czekam na osąd, nie ukrywam. 

Bywajcie!